004

Daisy Blue

"Voor de laatste keer. Matthew, wees alsjeblieft aardig voor mama." Het jongetje knikte en keek me braaf aan.
Ik kon in zijn ogen zien dat hij het moeilijk vond om mij te zien gaan. Het irritante kleine neefje veranderde in een gevoelige jongen. Ik was als een zus voor hem.
Zijn moeder en vader zitten in Rusland. Ze hebben een soort schulden waar ze niet vanaf komen. Ik wist er niet heel veel van af maar dat waren ook mijn zaken niet. Het was al moeilijk genoeg om hem en zijn grote broer hier alleen te zien. Mijn moeder zorgde nu voor hem samen met mijn opa en oma. Soms was het best druk in huis… Af ent toe had ik gewoon wat ruimte nodig en dan vertrok ik naar mijn kamer. Eerlijk gezegd vond ik het niet heel erg.
"Ik weet niet wanneer ik terug kom. Misschien vanavond, morgen of overmorgen." Ik gaf hem een aai over zijn bol en zwaaide na. Er verscheen langzaam een glimlach op zijn gezicht en ik sloot de deur achter me dicht.
Uit mijn tas pakte ik de route die ik had opgezocht. Ik moest als eerste de bus nemen en dan een stukje door het bos lopen. Gelukkig had ik maar een grote koffer mee. Anders was het pas echt klote om te reizen.
Nu stond ik er pas bij stil dat ik mijn idolen zo ga ontmoeten. Louis, Harry, Niall, Zayn en Liam. One Direction.
Gelijk voelde ik me weer blij worden en ik nam een sprint naar de bushalte. De bus stond al klaar om te vertrekken en ik sprong erin. Snel gaf ik mijn buskaart af en ging voorin de bus zitten.
Over een paar minuten zou ik bij een bos komen en de laatste stappen nemen. De zenuwen namen de plek in van mijn organen en begonnen te tintelen.
De bus maakte moeilijke bochten en de tijd ging verschrikkelijk langzaam. Wanneer ben ik er nou? Volgens mij gaat de bus niet goed hoor?
Ik wachtte nog een paar minuten af totdat de bus stopte bij een school. Hier moet ik niet heen? Ik besloot het te vragen. Snel wankelde ik naar de chauffeur en schraapte mijn keel.
"Dit is toch bus U-16 richting Shields?" Ik keek de oude man aan en hoopte op het beste.
De man fronste en tot mijn verwachting ging hij tegen me in. "Nee. Dit is U-18. Maar we gaan wel via een omweg naar Shields. Over een kwartier kom ik erlangs dus het lijkt me het beste dat je blijft zitten."
Zuchtend bedankte ik de man en liep terug naar mijn plaats. Daisy. Je krijgt één kans in je leven om One Direction te ontmoeten en je verpest het.
De bus begon weer te rijden en het uitzicht was ook niet al te prettig. Allerlei mensen renden op weg naar hun werk om niet te laat te zijn. Sommige mensen waren tieners met koptelefoons op luisterend naar hun favoriete artiest.
Niet wetend dat ik mijn idolen ging ontmoeten. Waarschijnlijk waren ze in mijn koffer gekropen om mee te mogen. Misschien had ik toch niet zoveel ongeluk?
Voor dat ik het wist stopte het bus aan de andere kant van het bos. Vlug stapte ik uit en rolde mijn koffer weer voor. Ik was vast niet te laat, toch?
Gelukkig had ik mijn sneakers aangedaan. Ik moest er niet aan denken om met mijn slippers aan door het bos te rennen.
Zouden er ook andere meiden zijn? Eerlijk gezegd hoopte ik van niet. Misschien waren het wel ongelofelijke 'fans'. Ik bedoel, ik ben ook een grote fan maar ik zou niet gaan huilen om One Direction.
Na een tijdje lopen vond ik een bruin huis. Zou dit het zijn? Ik gokte erop en belde bij het huis aan. Een man met zwart haar opende de deur en begon te praten.
"Hallo klein meisje. Wat brengt jou hier?" De man keek me lachend maar toch vals aan. Mijn mond begon nep te krullen en ik draaide me om. Dit was het duidelijk niet. Helaas kwam de man naar buiten gerend en begon te schreeuwen. "Je hoeft niet weg te gaan. Je bent een mooi meisje. Natuurlijk mag je hier blijven!" Wat een engerd!
Snel rende ik het bos weer in. Oké, dit doe ik dus nooit meer. Waarom zou een man midden in het bos gaan wonen en dan zo tegen je praten? Getraumatiseerd pakte ik de route weer en bestudeerde de kaart.
Oeps. Het was blijkbaar een wit huis. Lachend liep ik verder het bos in.
Uiteindelijk vond ik weer een huis. Dit keer was hij wit met een groot hek erom heen. Dit moest het wel zijn. Zelfverzekerd opende ik het hek en rolde mijn koffer tot aan de deur. Ik ademde diep in en belde aan. Na tien seconden werd de deur weer open gedaan.
Ik keek in de ogen van Liam die een boodschappen tas vast hield. Hij begon tegelijkertijd met mij te lachen. Liam Payne staat gewoon voor me!
"Hee! Ik ben Liam. Je bent alleen, toch?" Snel keek Liam achter mij en sloot de deur met een hand.
"Ik ben Daisy. Sorry, eh. Ik ben een beetje te laat. Verkeerde bus en verkeerd huis…" Ik glimlachte en zette mijn koffer op de mat neer.
Liam keek me vriendelijk aan en begon te lachen. "Hahah! Maakt niet uit. Hoe gaat het verder? Heb je er zin in?" Wauw. Wat was hij vriendelijk. Gelukkig maar…
"Ja, ik heb er echt zin in. Ook al weet ik niet wat we gaan doen."
Liam pakte mijn koffer samen met zijn boodschappen tas en begon te praten. "Ik weet het ook niet precies. In ieder geval, je moet hier lang blijven. Misschien wel een paar maanden?"
Mijn adem verdween uit mijn longen. Een paar Maanden? En Matthew dan? Hij redt het wel met Daniel maar… Ik kan niet alles overlaten aan oma, opa en mama! Maar… Een paar maanden met One Direction in een huis! Dat is geweldig!
Ik begon te lachen en hielp Liam met mijn koffer. "Wauw. Een paar maanden. Dat had ik niet verwacht…"
Liam knikte en leidde mij naar de woonkamer waar ik de rest van One Direction zag. Verder zag ik twee meisjes op de bank zitten. De een was blond en de ander een brunette.
Ik begon lief te glimlachen en stelde me in het algemeen vrolijk voor. "Hey, ik ben Daisy!"
Iedereen stond op en stelde zich voor. Harry gaf als enige een knuffel. Niall begon grappen te maken, Zayn glimlachte lief en Louis deed redelijk cool. De twee meiden heten dus Viola en Jenna. Ze zouden best aardig kunnen zijn…
Jenna leek me een verschrikkelijk vrolijke meid en Viola ietsjes minder maar, toch aardig.
Samen met de rest ging ik op de bank zitten en het gesprek kwam al aardig op gang. Zayn probeerde een praatje met mij te maken.
"Heb je broertjes of zusjes?" zei Zayn midden in een gesprek.
Ik probeerde te lachen. "Soort van. Ik zie mijn neven als broertjes." Zayn knikte en lachte. "Ga je ze missen?"
Snel keek ik omhoog en daarna naar de ogen van Zayn. "Ja."