Een verlossing van mijn gevoelens

Ik hield het zo nog ongeveer maand vol na het uitstapje , gewoon zwijgend over alle gevoelens die ik had voor Anneke.

Totdat de dag kwam dat mijn onzekerheid of ze ook hetzelfde magische gevoel had de overhand nam en ik door de vermoeidheid ik het niet meer kon. Ik was volledig op , ik had niet de energie meer om het te verbergen voor iedereen en ik voelde mezelf elke dag meer en rapper achteruit gaan. Het werd me mentaal te zwaar, ik kon mijn emoties en gevoelens niet meer plaatsen, ze vonden altijd wel een nieuwe sluiproute door mijn hart en hersenen om opeens en volledig onverwacht me te verassen. Zelfs de kleinste dingen leken me opeens zo veel meer te betekenen dan dat ik ooit had verwacht. Een klein voorbeeld daarvan is toch wel de eerste poging dat ik ooit heb gedaan om een meisje verder te leren kennen dan vriendschap, jullie herinneren misschien nog dat ik een mail naar Anneke had gestuurd om haar mee te vragen naar de film. De mail waarna haar lieve omaatje gestorven is en dus nooit is doorgegaan. Die mail , hoe kort hij ook was , kwam elke dag wel eens in mijn hoofd gesprongen. Het betekende veel voor me dat ik die stap heb durven zetten. Ik herinner me soms nog de woorden van de mail : “hey Anneke, het is gewoon om te vragen of dat
jij in de vakantie niet is met mij naar de film wilt, want ik heb nog gratis kaarten de bioscoop , groetjes Hans” . Zoals jullie zien niet zo emotioneel of hart verwarmend , maar het betekent veel voor me. En ik wou ook niet dat het lang was , wou zeker niks pushen op die moment. Ik hield het simpel. Al die kleine dingen maakte het nog zoveel keer moeilijker om het te verbergen.

Zo kwam ik uiteindelijk aan mijn breekpunt. Het was op 19 februari om kwart voor 8 s ‘avonds dat ik het haar stuurde. Ze had ondertussen een gsm . Ik probeerde alles er aan te doen om dat bericht zo mooi te maken als ik maar kon. Te zorgen dat als ze niet hetzelfde voelde het haar niet zou kwetsen. Maar die combinatie is nooit gemakkelijk. Uiteindelijk stond in het bericht dat ik verliefd op haar was en dat ik ,wat haar antwoord er ook op was, zeker vrienden wou blijven. En haar antwoord was.... Dat ze niks voor me voelde. Het was de pijnlijkste vrijdag die ik ooit Heb meegemaakt. Die laatste maanden school waren moeilijk want telkens zag ik haar terug op de bus , van op een afstand want ze zat nooit meer naast mij op de bus bijna. Dat neem ik haar niet kwalijk , ze wou waarschijnlijk me niet extra kwetsen. Maar het had ook één volledig ander effect , het was juist of onze vriendschap verloren was. Iets dat ik al gevoeld had met Sofie en wat ik mezelf beloofd had om nooit meer te voelen. Ik dacht dat ik het haar makkelijker zou maken door te verdwijnen zodat ze zich nooit schuldig zou moeten gevoeld hebben door mij. Maar tegelijkertijd was zei het eerste meisje na Sofie dat ik terug in mijn leven had gelaten, het eerste meisje waar ik niet het gevoel had dat ze me , gewild of ongewild , verlaten zou, het eerste meisje in die ongeveer 39420 dagen sins Sofie dat me terug mezelf liet voelen. Diep in mezelf wou ik haar niet verlaten, ik wou een echte vriend van haar worden wat bijna even goed was voor mij als haar jongen zijn want ik vind vriendschap in een relatie heel belangrijk! Maar mijn gedachte in mijn hoofd vochten tegen dat gevoel, het gevoel dat diep geworteld zat in mijn hart . Ik wist niet welk gevoel ik moest Laten overheersen. Als ik mijn " goed" hart volgde betekende dat ik haar verlaten zou , om het haar makkelijker te maken. Als ik mijn “hoofd” volgen moest betekende het dat ik haar niet zou opgeven en niet nog eens mijn beste vriendin verliezen zou. Maar kan je wel vertrouwen op dat gevoel dat diep in je hart zit genesteld als je verliefd bent ?

Ik wist het niet. Het gevoel van onzekerheid dat ik er door kreeg of ze het waart was en of het nog wel mogelijk was om terug buddies te worden was pijnlijk. Het versterkte het gevoel uit mijn hoofd om haar te verlaten. Elke avond zat ik met haar in mijn hoofd ,gemengde gevoelens van verdriet , van angst maar vooral wist ik niet wat ik moest doen met mijn gedachten. Al het nadenken maakte me moe , letterlijk maar ook figuurlijk. Hoe meer ik probeerde om de gevoelens van verliefdheid te onderdrukken hoe dieper ik er terug in viel en hoe harder ze terug in mijn hoofd ontplofte . Ze lieten littekens achter in mijn hoofd en langzaam maar zeker werden die wonden me te veel. Mijn alledaagse leven werd er door aangepast. Ik werd nog veel verlegener dan ik al was, had geen honger meer en kon mijn gedachten niet meer afsluiten van de buitenwereld.