One Shot 3) Cello

‘Opnieuw!’ Brult hij. Ik knik en begin vanaf het begin. Halverwege galmt zijn stem weer door de kamer heen. ‘Opnieuw!’ Ik knik en maar kijk hem zeker niet aan. Ik speel het stuk. Ik leg mijn hart mijn ziel erin. Is dit wat hij wil. ‘Opnieuw!’ Ik knik niet. Ik ben er klaar mee. Het was goed. Nee. Het was meer dan goed. ‘Nee.’ Zeg ik zacht. ‘Wat?’ Gromt hij. ‘Nee.’ Zeg ik harder. Ik kijk hem aan. Zijn ogen. Donker als de nacht, gevuld met woede. Ik zie hem zijn mond open doen. Maar ik hoor geen geluid. Of jawel. Ik hoor mijn cello. Shit. Speel ik het toch. Tranen stromen over mijn wangen als ik besef dat ik wel speel. Ik speel het stuk. Waarom gehoorzaam ik altijd? Waarom weiger ik deze aanpak niet? Ik besef dat ik zojuist de laatste noot van het stuk heb gespeeld. Nog nooit heeft hij het mij af laten spelen. Dit was de eerste keer. Een gevoel van trots kruipt door mijn lichaam. Ik verberg het wel. Mijn woede naar hem toe is te groot. Ik sta met trillende benen op. Ik plaats een beetje van mijn gewicht op mijn dierbare Cello. Met mijn hand omklem ik mijn strijkstok. Ik voel dat mijn adem onregelmatig wil worden. Maar ik wil mijn zwakte niet laten kennen. Ik til langzaam mijn hoofd op. Kijk hem aan. Zo dichtbij. Ik heb er genoeg van. De strijkstok lijkt te branden in mijn hand. Ik adem een keer diep in en uit. Dit is mijn moment. Ik hou mijn strijkstok nu recht voor me uit. Ik mijn hoofd hoor ik het stuk dat ik net speelde over en over. En zo is het gedaan. Het levenloze lichaam van hem valt op de grond. Uit zijn keel stroomt het bloed hevig. Ik maak mijn strijkstok met mijn duim en wijsvinger schoon. Het bloed veeg ik af aan mijn shirt. Ik glimlach. Al die jaren heeft hij me opgesloten in dit hok. Om mij de beste Celliste van de wereld te maken. Ik heb nooit leeftijdgenoten gezien. Geen onderwijs gevolgd. Maar het was nu ten einde. Ik kan weg. Ik ben vrij.