One Shot 2) Oppassen

‘Slaaplekker!’ Ik knip het licht in de slaapkamer uit en sluit de deur. Zò lastig is het eigenlijk niet om een zevenjarige op bed te leggen. Ik ga via de krakende trap weer naar beneden. In de gang blijf ik even stilstaan. Zag ik daar nou wat? Ik loop langzaam naar de voordeur toe en kijk door het kleine raampje. Niets te zien. Ik draai me om en een gloed van kou komt over me heen. Ik open mijn ogen, niet herinnerende dat ik ze gesloten had. Ik knipper een paar keer en vlucht dan de woonkamer in. Ik ga zitten op de rode leren bank en zet de tv aan. Ik zap naar MTV en zucht als ik zie dat Jersey Shore bezig is. Ik kijk om me heen. De kamer is best donker. Zal ik een lichtje aan doen? Ik sta op en zoek een lichtschakelaar. Met mijn handen tast ik de muur af. Zal er daar in die donkere hoek een zijn? Ik loop erop af. Mijn hand verkent de muur. Plots voel ik iets plakkerig en trek ik snel mijn hand terug. Ik kijk op mijn hand en merk dat er een plakkerig goedje op mijn vingers zit. Ik loop naar de keuken, waar de enige lamp brand. Het goedje is rood. Ik schrik. Rood? Rood als in…. als in bloed? Ik was het er snel af. Maar het gaat niet weg. Het wordt meer. En meer. Voor ik het besef is heel mijn hand bedekt met het rode spul. Achter me hoor ik gelach. Ik draai me snel om. Niets te zien. Ik vecht tegen de tranen die mijn ogen willen verlaten. Ik kan niet huilen. Kom op. Er is niets aan de hand. Rustig nu. Rustig. Ik kijk naar mijn hand. Het is weg. Zie je wel. Er is niets aan de hand. Ik loop snel terug naar de bank. Ik trek mijn knieën op en kijk rustig naar de tv. Mijn oren staan op scherp. En ook houd ik met mijn ooghoeken de omgeving in de gaten. Mijn ademhaling is weer helemaal rustig. Wat ruik ik? Ik snuif dieper. Brand! Dit is brandlucht. Ik weet het zeker. Ik kijk om me heen, geen vuur te zien. ‘Henry!’ Zeg ik hardop. Snel ren ik door de gang naar boven. Onderweg lijkt de geur van brand sterker te worden. Met een ruk open ik Henry’s kamerdeur. Hij ligt vredig te slapen in zijn bed, geen brand te zien. Ik word gek. Ik word helemaal gek. Achter me hoor ik gelach. Ik draai om. Weer niets te zien. Wat moet ik doen? Ik besef me dat ik geen brandlucht meer ruik. Aan de ene kant is dat een opluchting maar aan de andere kant is het vreemd. Er was dus nooit brand, maar waarom rook ik het dan? Mijn hart gaat weer heftig te keer. Ik besluit bij Henry te blijven. Beneden voel ik me niet veilig meer. Ik ga op een klein stoeltje zitten met mijn blik op de deur gericht. Als je bij dit kleine jongetje wil komen, moet je eerst langs mij. Achter me hoor ik Henry rustig ademen. Ik tel werkelijk de seconde. Wat moet ik anders doen. Plots hoor ik achter me het gelach. Henry! Ik draai me om. Het bed is leeg. Nee, niet leeg. De lakens zijn bedekt met bloed en in het midden waar Henry hoort te liggen, ligt enkel een hoopje as.