[11] Livor

Hoofdstuk 11
Na een paar uur werd ik pas wakker, mijn hoofd deed pijn net als mijn buik en benen. Alles doet eigenlijk pijn. Wat is er ookalweer gebeurd? Langzaam komen herinneringen naar boven. Die vieze, vuile... Wolf! Ik ging wat rechter op zitten, keek naar mijn wolvenlijf. Overal zaten schrammen, alleen mijn staart was nog helemaal in tact. Ik keek waar ik lag, ik herkende het wel. Dit was het huis voor onze roedel, het 'Bamboehuis' hoe Mila het ook wel noemt. Mila! Ik wil opstaan, weten waar ze is! Maar opstaan lukte niet, pijn schoot overal in mijn lichaam. Ik kan hier niet niks blijven doen! Ik wil weten hoe het met haar gaat. Ze had zich niet moeten bemoeien met het gevecht tussen Sander en mij... Misschien heeft ze het wel niet gehaald! Maar mijn gedachten worden gestild als Mila op me af komt rennen, met een grote glimlach op haar gezicht. "Seth!" Zegt ze, en ze omhelst me. Ik leg mijn hoofd op haar schouder, in haar bruine lange haar. "Ik heb je gemist" Zeg ik, zover ik kan praten. Natuurlijk komt er alleen maar een gepiep uit. "Je ogen zijn nog steeds prachtig. Zo blauw." Zegt ze, en ze lacht. Ook Ali, Sue en Jamar komen aan lopen. "Hee Settie! Heb je maar weer mooi overleefd he!" Lachen ze. Ik probeer me te transformeren, tot een mens. Ik moet zoveel met ze bespreken.
Maar veranderen gaat niet. Hoeveel ik ook probeer, mijn vacht blijft en mijn poten blijven poten. Wat? Hoe kan dit? Ik ben nooit zo snel... Wat?!
De anderen zien volgensmij dat er iets mis is. "Seth... We moeten je wat vertellen. Sander heeft je... Ehm... Goed te grazen genomen. Je kan jezelf niet meer veranderen in een mens." Zegt Jamar. Oef. Dat kwam hard aan. "WAT?" Wilde ik zeggen, maar dat hielp niks. Ik kijk ze een voor een aan, maar ik moet ze dingen vertellen! Ik heb een plan! Hoe we het ministerie kunnen ontkomen! Hoe kan ik ze dat ooit zeggen...
"Hij heeft een plan" Zegt Sue ineens. Ik kijk verbaast op. Hoe weet hij dat? "Hoe kom je daarbij?" Zegt Ali. "Ik hoorde het. Ik hoorde wat hij dacht." Zegt Sue. Hij kan... Mijn gedachten horen? Wauw! "Je hoorde wat?!" Zegt Ali tegen hem. "Ja ik weet dat het raar klinkt maar ik hoorde het echt! Wel vaker de laatste tijd. Van iedereen hier!" Sue is opeens een stuk vrolijker dan normaal. "Maar Sue, dat is echt gaaf!" Zegt Jamar. Hij richt zich weer op mij. "Seth, denk je plan zo hard op mogelijk, als Sue dat kan horen dan kan je het alsnog vertellen!" En zo ging het.
Ik vertelde mijn plan, maar we konden het pas uitvoeren als ik weer genezen was. En dat zou weken duren. Ik zou niet meer naar school kunnen, want als wolf kan je niet in een klaslokaal zitten. Ik zou zo weinig meer kunnen. Maar aan de andere kant voel ik me sterker dan ooit! Zo veel wolfiger!
Mila ging helaas overdag weer naar school terwijl ik thuis zat. Nouja, lag. Had ik maar iets te doen. Gelukkig had ik wel elke dag weer iets om naar uit te kijken, Mila.