[3] Livor

Hoofdstuk 3
Ik kon mijn lachen niet meer stoppen, zo'n absurd verhaal had ik nog nooit gehoord. "Oh? En waar is de rest van je roedel? Zometeen ben ik ook nog een weerwolf, haha!" Krijg ik er nog net uit. Sander pakt me vast en kijkt me streng aan. "Mila, je vader is niet zomaar vermoord. Hij was een menswolf, de natuurlijke vijand van de weerwolf! Jij bent een menswolf, Mila!" Zegt hij met een trilling in zijn stem. Ik kon mijn lachen een kwartier niet meer inhouden. "Mila neem me serieus! Als je echt slim bent dan weet je nu dat.." De rest van zijn zin slikte hij in. "Dat wat?" Zei ik. "Dat wij geen vrienden kunnen zijn!" Maakte hij af. Daarvan schrok Mila even, áls het waar was ja. "Maar, Sander, als ik een zogenaamde menswolf was, dan zou ik dat toch wel weten? Dan zou ik mezelf wel kunnen veranderen, en van wie mocht je dit eigenlijk niet vertellen?" Allemaal vragen kwamen op in haar hoofd. Opeens was ze bloedserieus. Ze had altijd al gehad dat ze zich niet normaal voelde. Ze was altijd al ongelofelijk sterk zonder rede, en had zielsveel van honden en wolven gehouden. Wist haar moeder dit ook? Was ze daarom altijd zo stil? Bang om zich voorbij te praten? "Ik laat het je zien, kom mee." Zegt hij. "Wat laat je me zien?" Zeg ik. "Wie je roedel is." Zegt hij ijzig terug, en hij loopt naar het bos achter het weiland.
Na een halfuur lopen komen we bij een open plek. We verschuilen ons achter een grote steen, "ze kunnen elk moment komen..." Zegt Sander. "Wie? Waar?" Zeg ik, maar hij reageert niet. Aan de overkant van de open plek ritselen opeens bosjes, een paar felblauwe ogen kijken naar buiten. Ik kijk beter, en zie opeens een grote wolf het bos uit komen lopen. Ik huiver, Sander slaat snel zijn hand voor mijn mond. Hij maakt een 'stil zijn' gebaar met zijn vinger voor zijn mond, en kijkt weer naar de open plek. De wolf staat in het midden van de open plek, kijkt om zich heen, en begint te huilen. Niet meer dan twee minuten later zijn er een stuk of drie wolven bij gekomen. Er zitten twee witte wolven tussen, met felblauwe ogen, en twee met bruine vacht. Witte wolven? Hier? Mijn mond valt van verbazing open als een van de bruine wolven in elkaar krimpt. Gaat het wel goed met hem? Een fractie van een seconde later staat er geen wolf meer. Maar een mens. Een compleet volmaakte jongen met felblauwe ogen en licht getinte huid. Seth.