[2] Livor

Hoofdstuk 2
Ik wist niet zo goed wat ik hiermee aan moest, Sander was anders nooit zo serieus. Deze blik in zijn ogen kende ik nog niet, terwijl ik hem al jaren door en door kende. "Wat is er?" Vroeg ik, waarbij Sander en mijn moeder elkaar moeilijk aankeken. "Ze moet het ooit weten" fluisterde mijn moeder voorzichtig. Ik moet het ooit weten? Wat moet ik ooit weten? Zijn er nog steeds geheimen voor mij?! "Wat?!" Zeg ik overstuur. Nu wil ik het weten ook. Sander kijkt me doordringend aan, "kom, ik moet je iets laten zien, iets vertellen. Een hele boel vertellen." Zegt hij, loopt naar de deur en wenkt me.
Ik loop verward achter hem aan, naar het weiland waar Livor altijd staat. Vlak voor het hek blijft hij staan, en draait zich om naar mij. "Ik moet je een verhaal vertellen, je zult het niet geloven maar ik zal het je daarna bewijzen." Zegt hij. Een verhaal, oké, waar slaat dit op. Kan hij niet gewoon duidelijk zijn? "Oke, ik luister." Zeg ik. Sander neemt plaats in het gras, ik ga tegenover hem zitten.
"Je kent toch wel, het verhaal over weerwolven? Die worden bij volle maan een wolf, verslinden dan alles wat ze tegen komen." Ik knik, waarom zou hij nu met zo'n sprookje aankomen. Zometeen gaat hij me nog vertellen dat hij een weerwolf is ofzo. "Er is een verhaal, over een stad hier vlakbij, van een paar jaar geleden. Je weet toen nog wel al die verdwijningen? Sommigen bijgelovige mensen dachten dat het weerwolven waren. Weerwolven die de mensen opaten, om zichzelf te voeden. Maar niemand geloofde ze." Vertelde hij verder. Ik onderbrak hem, "Kijk, ik ben 17 oke, je gaat me nu niet een verhaal vertellen over weerwolven want ik denk dat ik daar een beetje oud voor ben, vind je niet?" Zei ik, maar Sander ging door. "Er bestaan wolven. En een oud verhaal verteld dat er ook mensenwolven zijn. Geen weerwolven, maar mensen die ter plekke in een wolf kunnen veranderen. Wanneer ze maar willen. Ze zijn anders dan weerwolven, zij kunnen zich beheersen, weten wie hun vrienden zijn, denken helder. De vijanden van de weerwolf, de menswolf." Ik barstte in lachen uit, "Je denkt toch niet zeker dat ik dit geloof ofzo hè? Hahahaha, kom op zeg!" Zei ik. Maar Sander bleef serieus. "Mila, er zijn mensen die niet willen dat ik je dit vertel maar ik vind dat het moet. Menswolf wordt je niet gewoon, je wordt ermee geboren, je krijgt het en je kan er niks aan doen, net als bij weerwolven. Alleen weerwolven kunnen in hun staat beste vrienden vermoorden als ze tegenover elkaar staan. Mila, toen jou vader overleed was het niet zomaar een dood. Menswolven hebben hem vermoord. We dachten dat ze er niet meer zouden zijn maar blijkbaar hebben ze hun territorium tot hier uitgebreid." Zei hij. "We? Wie zijn we?" Vroeg ik. "De weerwolven, zoals ik."