One Shot 1) Hartjes Koekjes

‘Doei!’ Ik sluit de voordeur en draai me om. Eindelijk verlost! Ik vind het altijd heerlijk als mijn ouders een weekendje weg besluiten te gaan. Dat betekent vrijheid voor mij! Ik loop terug naar de woonkamer. Wat nu? Je zou misschien denken, waarom houdt ze geen feestje? Ouders zijn weg dus tijd voor een dikke party! Maar nee. Zo ben ik nou eenmaal niet. Ik zet mijn mobiel aan, het is nog vroeg dus ik zal wel geen berichtjes hebben. Plots springt Avan in het beeldschermpje. Wow, 3 gemiste oproepen en 2 berichten. Wat is er met hem aan de hand? Ik besluit meteen terug te bellen. De telefoon gaat maar één keer over voordat hij wordt opgenomen. ‘Alice! Eindelijk! Ik heb je al vijftien keer gebeld! Wat is er? Gaat alles wel goed?’ Overrompeld door de ratelende Avan blijf ik even stil. ‘Ben je er nog?’ Hoor ik zijn stem weer. ‘Ja eh ja! Ten eerste heb je me drie keer gebeld. Ten tweede gaat het met mij goed. Ten derde wat is er loos?’ Ik hoor hem zuchten. ‘Ik ben officieel zo single als een pringle.’ ‘Wat?! Heeft Emily het uitgemaakt?’ Ik ga zitten op de bank. Hoe kan het nou uit zijn tussen die twee? ‘Nee, ehm, ik heb het uitgemaakt…’ ‘Wat?!’ Breng ik uit. Waarom zou hij het uitmaken? Ik hoor hem weer zuchten. ‘Ik ben niet meer verliefd op haar. Er is een ander meisje dat ik leuk vind. Maar ik wil het er liever niet over hebben. Je ouders zijn weg toch? Misschien kan ik even langskomen? Dan kunnen we koekjes bakken!’ Ik rol met mijn ogen. Wat is het met jongens en eten? ‘Goed kom maar langs dan.’ ‘Ben er over drie minuten.!’ ‘Maak er maar een kwartier van, ben nog in pyjama.’ Ik hoor hem grinniken. ‘Ok, zie je zo Alice.’ Ik druk de telefoon uit.

Avan is al jaren mijn beste vriend. Het begon allemaal in groep vijf. Ik werd gepest en hij was de enige die voor me opkwam. Sinds dien zijn we onafscheidelijk. Ook woont hij maar vijf huizen bij me vandaan. Ik doe nog wat make-up op en loop dan naar beneden. Het kwartier is bijna om. Zal ik nog ontbijten? De bel gaat, dat zal Avan zijn. Ik doe hem open en Avan vliegt me meteen om de nek. Ik sla mijn armen om hem heen. Maffe jongen. Ik wil mijn mond open doen maar hij knijpt mijn lippen bij elkaar. ‘Ik wil niet dat je over Emily begint. Het is klaar.’ Zijn ogen staan vastberaden. Ik frons. Hij is nooit zo opgefokt over iets. Hij is altijd gewoon kalm en open. Wat is er gebeurt tussen hem en Emily. Hij laat mijn lippen los. ‘Ik zal mijn mond houden.’ Mompel ik terwijl ik me omdraai. Avan trekt zijn schoenen uit en volgt me naar de keuken. ‘Zullen we meteen beginnen?’ Stel ik voor. Hij knikt. ‘Ja! Ik heb honger.’ Ik grinnik. Hij heeft echt altijd honger. ‘Je raad nooit wie ik gister tegen kwam in de AH.’ Begin ik. Hij trekt zijn wenkbrauw op. ‘Wie?’ Ik kijk hem speels aan. ‘Raad maar.’

Ongeveer twintig namen verder gaf hij het op. ‘Ik weet het echt niet!’ Hij ploft neer op een van de barkrukken. ‘Mike.’ Hij springt weer op. ‘Mike? Kater Mike? Van de brugklas?’ Ik knik. ‘Hij vroeg me mee uit.’ Ik lach maar ik hoor Avan niet mee lachen. ‘Grappig. Toch?’ Vraag ik hem. Ik snap niet waarom hij opeens zo raar kijkt. Ik schud het van me af. ‘Pak jij de dingen uit de koelkast? Melk en eieren. Ik zoek even de mixer.’ Ik buk om in het kastje te zoeken naar de mixer en de kom. Ha. Daar ben je! Ik sta op en zet de mixer en kom op het aanrecht. Als ik me omdraai kijk ik recht in het grijnzende gezicht van Avan. ‘Zat je naar mijn kont te kijken?’ Vraag ik voor de grap. ‘Misschien.’ Antwoord hij grinnikend. Ik rol met mijn ogen. De laatste tijd maakte we steeds meer “flirt”grappen. En gek genoeg vind ik het wel leuk. Avan zet de ingrediënten op tafel en ik pak het koekjesmeel. Ik probeer het pak open te maken maar het lukt niet. ‘Hulp nodig?’ Avan steekt zijn hand uit om het pak van mij af te pakken. Ik sla zijn hand weg. ‘Nee, ik kan het prima zelf.’ Ik trek weer hard aan het pak. Het hoort gewoon open te gaan. Avan zucht, loopt om het keukenblok heen en komt achter me staan. Zijn handen verschijnen elk aan een andere kant naast me. Ik rol met mijn ogen als hij zijn hoofd op mijn schouder legt. ‘Mag ik het alsjebliieeeeft proberen?’ Vraagt hij fluisterend in mijn oor. Avan deed dit vaker. Maar nu voelt het anders. Het voelt, echt. Ik knik. Niet zeker hoe mijn stem op dit moment zou klinken. Zijn handen nemen het pak van mij over en rukken het pak in een keer open. Het meel stuift omhoog en al snel is heel mijn gezicht bedekt met meel. ‘Ieeeel!’ Ik spring uit Avans greep en pak de handdoek. Ik negeer het harde gelach van Avan terwijl ik mijn gezicht schoon wrijf. Ugh, ik krijg hem nog wel.

‘Avan! Kijk nou naar me! Ik ben volledig bedekt met meel! Ugh, ik kan beter meteen maar douchen.' Hij blijft door lachen. ‘Mag ik mee?’ Vraagt hij dan tussen lachbuien door. Ik geef hem een klap voor z’n kop. Ik zucht en zeg hem dat hij de boel even moet opruimen. Ik ren de trap op en loop mijn kamer in. Ik gooi mijn, eerst nog zwarte maar nu, witte shirt op de grond en loop naar de kast toe. Ik besluit een wit shirt te pakken. Daar voel ik me op dit moment wat veiliger in. Ik trek het aan en bekijk het in de spiegel. Hmm, in dit shirt schijnt mijn bh wel een beetje door. Ik open de kast om een ander shirt te pakken. Plots hoor ik brekend glas in de keuken. ‘Avan!’ Grom ik. Ik ren de trap af en direct de keuken in. ‘Oops.’ Grinnikt Avan. Hij zit op de grond en veegt met zijn handen gebroken glasstukken bij elkaar. ‘Oh, doe dat nou niet met je handen, gekkie!’ Ik pak het stoffer en blik uit de kast en neem het van hem over. ‘Het was een drinkglas.’ Biecht hij op. ‘Das ok. Mijn ouders merken dat toch niet.’ Ik schenk hem een glimlach. Wat kan hij toch lekker knullig zijn soms. Ik laat het glas van het blik de prullenbak in glijden. ‘Ben je nog van plan meer dingen te breken?’ Vraag ik aan hem. Ik zie hem lachend zijn hoofd schudden. ‘Goed. Poging twee koekjes bakken dan maar?’ Hij knikt en begint de beschrijving te lezen op het pak.

Ik bekijk zijn gezicht terwijl hij geïnteresseerd het pak leest. Zijn donkere haren bedekken zijn ogen. Maar ik weet dat zijn ogen prachtig zijn. Ook is zijn neus perfect. Soms zie je neuzen en dan denk je; “mensenkinderen wat een joekelige neus”. Maar die van hem is perfect. En zijn lippen. Prachtig. Hoe zouden ze smaken? Ik grinnik bij de gedachte. Ieel, beste vrienden zoenen niet. ‘Kun je het zien?’ Vraagt Avan grijnzend. Ik word weer uit mijn trans gehaald. Ik knik en kijk snel weg. ‘We moeten eerst het meel in de kom gooien.’ Ik doe wat hij zegt. Hij leest meer stappen op en ik doe telkens wat hij zegt. Uiteindelijk hebben we een soort van slijmerig deeg. ‘Is dit het?’ Vraag ik aan hem. Hij fronst. ‘Als het goed is wel.’ Hij wendt zich weer terug naar het pak. Ik kneed nog even met mijn handen in de sopperige brei. ‘Misschien omdat we wat meel hebben verspeeld dat de verhoudingen niet kloppen.’ ‘Ja tuurlijk! Dat is het.’ Hij geeft me een schouderklopje. ‘Nou zullen we dan maar koekjes kneden? Wat voor vormpjes worden het?’ Ik pak de bakplaat en leg er wat bakpapier op. ‘Wat denk je van schaapjes?’ Stelt hij voor. ‘Neeeh dat hebben we al een keer gedaan.’ ‘Ohja, misschien… hartjes?’ Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen terwijl hij het stukje deeg in zijn handen goed kneed. ‘Dat hebben we nog nooit gedaan. Waarom hebben we dat eigenlijk nooit gedaan? Hartjes koekjes liggen zo voor de hand.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Dan wordt het dus hartjes deze keer.’

Avan schuift de bakplaat vol met hartvormige koekjes de oven in. Hij tikt de tijd in en draait zich weer om. Ik ruim ondertussen de keuken een beetje op. ‘Zo en wat gaan wij deze tien minuten doen?’ Vraagt hij speels. Ik rol met mijn ogen; ‘opruimen!’ Ik gooi een natte doek naar zijn hoofd. Raak! Hij haalt de vieze doek van zijn gezicht af en kijkt me nep-boos aan. ‘Oh die krijg je terug kleine Alice.’ Hij rent om het keuken blok heen, ik doe het zelfde. We blijven rondjes rennen tot hij eindigt bij de wasbak en ik recht tegenover hem. Is dit slim Alice? Hem bij een wasbak laten staan? Voor dat ik in mijn gedachtes de vraag kan beantwoorden wordt er een koude straal op me gericht. ‘AVAN!’ Gil ik terwijl ik om het keuken blok heen sprint naar de kraan toe. Hij blijft de straal op mij richten tot ik recht voor hem sta en de kraan dicht draai. Ik hijg onregelmatig en knijp mijn natte haren uit. Voor me staat Avan gebukt van het lachen. Zijn gelach vult heel het huis, zo hard is het. Ik schud mijn hoofd. Mijn witte shirt plakt aan mijn lichaam vast. Jak. Plots bedenk ik me dat ik een knal groene bh aan heb. Gênant. Ik wil me omkleden maar eerst moet ik hem terugpakken. Maar hoe? Waar kan ik Avan nou mee pakken? Wat kan hij niet weerstaan? Ohhh, tuurlijk, vrouwelijke charmes.

Ik neem kleine stapjes naar hem toe en til met mijn hand zijn kin omhoog. Ik probeer een verleidelijke blik te houden terwijl ik eigenlijk kei hard moet lachen. Zijn gezicht kijkt verrast. Aangenaam verrast. ‘Kijk nou wat je hebt gedaan, Avan.’ Ik trek mijn shirt nog iets strakker. Ik zie hem slikken. In mijn hoofd lach ik me dood. Ik zet mijn handen aan weerskanten van hem, zodat ik hem gevangen hou tussen mij het en keukenblok. Ik bijt op mijn lip. Dat is wat jongens leuk vinden toch? ‘Alice.’ Brengt hij met moeite uit. ‘Wat doe je?’ Vraagt hij er zacht achteraan. Ik “loop” twee vingers van zijn buik naar zijn nek. Ik hoor zijn ademhaling versnellen. Dit is echt vet grappig. Ik kan niet wachten tot ik hem straks een klap verkoop en weg ren. Mijn hand bereikt bijna zijn nek tot ik plots zijn lippen op de mijne voel.

Het is alsof een andere Alice het van me over neemt. Want ik zoen hem terug. Ik zoen Avan. Ik zoen mijn beste vriend Avan. Ik zoen de jongen die voor me op kwam toen ik werd gepest. Ik zoen de jongen die mijn hand vast hield de eerste dag in de brugklas. Ik zoen de jongen die al mijn geheimen weet. Ik zoen Avan. Ik zoen mijn Avan. We verbreken de kus. Het enige dat ik kan doen is met open mond staren. Geen woord kan beschrijven wat er net is gebeurt. Hij leunt met zijn voorhoofd tegen de mijne terwijl hij zijn armen nog stevig om me heen heeft. ‘Ik hou van je Alice. Ik wil meer zijn dan alleen je beste vriend.’