Hoofdstuk 2.

'HIKE,' riep Kyra. Nanook en Akino vlogen ervandoor, daarbij maakte ze de rest van de wolven duidelijk dat het tijd was om te vertrekken. Nuka en Prancer trokken met heel hun lijf aan de slee en toen deze eindelijk aan het glijden was, was het trekken ook een stuk minder moeilijk. Kyra stepte met een voet mee, zodat het werk van de wolven wat verlicht werd. Ze leidde de ze naar de eerste val. Een fuik die ze had geplaatst in de rivier die ook langs haar huis stroomde. Ze volgde de rivier naar het meertje waarin de de rivier uitkwam. De rivier werd steeds breder en breder en voor de veiligheid reed Kyra een aardig stukje van de rivier vandaan. Ze had te vaak verhalen gehoord dat de zijkanten van de rivier bevroren was en daar sneeuw over viel zodat het leek dat je er op kon lopen, maar dat ging vaak mis. Op de rivier dreven er kleine ijsschotsen die met de rivier mee deinsde. Op sommige delen van de rivier was het helemaal bevroren en dan zag je honderden meters verderop pas weer stromend water.
'HO.' De honden stonden bijna meteen, maar de slee gleed nog even door. Kyra stapte van de slee af, nam een lege zak met haar mee en stond even stil bij het uitzicht dat ze had. Het dansende noorderlicht werd weerkaatst door het stilstaande water. Kyra kon er uren naar kijken en verbaasde zich altijd dat sommige mensen dit nog nooit hadden gezien. Ze moest grinniken toen ze eraan dacht dat ze dit elke dag zag en dat ze elke dag toch weer schrok hoe mooi het was. De wolven keken haar vragend aan nadat ze moest grinniken. Kyra maakte een sussende gebaar en liep vervolgens de stijger op. Het was een gammele, houten stijger, maar het stond stevig genoeg om het gewicht van Kyra te dragen. Ze liep tot het einde van de stijger waar ze een stuk touw los trok en de fuik omhoog haalde. Een grote vangst was het niet. Twee kleine zalmen vielen op de stijger. Kyra pakte haar zakmes die in een speciale zak in haar broek bij haar kuit vast werd gehouden en hakte de koppen van de zalmen eraf. Ze pakte de dode zalmen vast en gooide die in haar zak. Ze sloeg de zak achterover en pakte de koppen vast. Deze werden gegeven aan Nuka en Prancer voor het sleep werk. Ze wachtte even en nam een slok van haar water totdat Nuka en Prancer de koppen op hadden gepeuzeld.
Bij de volgende fuik was de vangst een stuk beter. Drie grote zalmen en vier kleine zalmen waren gevangen door de fuik. Ook zij leefde niet lang meer en de koppen van de vissen werden gevoerd aan de wolven. De rest van de zalm verdween in de zak bij de anderen. Door de kou buiten zouden ze voorlopig niet stinken en andere wilde dieren aantrekken. Kyra ging weer verder met de slee en reed uiteindelijk de bossen in waar ze strikken had geplaatst. Van de acht strikken die ze altijd standaard had liggen waren er maar twee gevuld. Een konijn zat vast bij zijn poot en kon zich niet meer lostrekken. Hij was al dood voordat Kyra kwam. In de andere val zat een poolvos. Hij leefde nog en begon te piepen bij het zien van acht grote wolven die zijn kant op kwamen. Kyra zuchtte. Ze hield er niet van als er nog levend wild in haar vallen zat. Ze pakte een pijl en boog en richtte op de kop van het vosje. Het was maar een kleine vos die zich angstig tegen de boom aan duwde. Alsof ze daarmee in de boom kon verdwijnen en zich kon verstoppen tegen de grote beesten die nu voor zich stond. Kyra richtte en liet de pijl los. Op het moment dat ze de pijl los liet met haar rechterarm, tilde ze de boog omhoog met haar linkerarm. Daardoor veranderde de baan van de pijl en de pijl klapte tegen de boom aan. Trillend kwam de pijl tot stilstand.
Kyra liet haar boog vallen. Ze had iets zien bewegen in haar ooghoeken toen ze de pijl los liet. Het was kleiner dan het vosje voor haar en had een donkerbruine kleur. Haar instinct vertelde toen dat ze het vosje niet had mogen neerschieten. Ze draaide haar hoofd en zag achter een andere boom een groot aantal donkerbruine welpjes lopen. Ze waren klein, maar hadden hun oogjes al wel geopend.
'Dus je bent een moedervos hé?' zei Kyra. Zonder een antwoord te verwachten liep ze naar de strik en vos toe. Ze greep het beestje vast, zodat het niet meer uit zelfverdediging kon bijten en bekeek de wond die de strik had veroorzaakt. Eromheen lag een heleboel bloed, maar de wond was zelf niet dodelijk. Als het verzorgd zou worden tenminste. Ze wikkelde het vosje in en maakte het vast op haar slee. Akino begon te grommen bij het idee dat hij zo'n laag beestje moest gaan trekken, maar een strenge woord van Kyra maakte hem stil. Kyra keek hem nog eens streng aan. Akino liet zijn lichaam en hoofd zakken. Hij wist wie de baas hier was. Kyra knikte tevreden, pakte wat van de hondenvoer die ze had meegenomen en een andere lege zak. Het hondenvoer legde ze op de grond bij de valstrik en wachtte geduldig totdat alle welpjes bij haar voeten van het hondenvoer aan het eten was. Voorzichtig stopte ze elk welpje in de lege zak en maakte ook die vast aan de slee.
'Oke schatjes, laten we maar eens voor jullie en je moeder zorgen totdat jullie terug in het wild kunnen,' fluisterde ze. Ze liet de slee zo snel mogelijk weer naar haar huisje rijden.