12

Foto bij 12

Juliet Horan


M’n schildergrief. Waar is mijn schildergrief. Godverdomme ! Mijn hele kamer is intussen bijna even vuil als een varkensstal omdat ik die doos niet vind. En ik heb beloofd aan Harry dat ik over vijf minuten in zijn kamer zou zijn. Ik heb alle kasten en laden al opengerukt en overhoop gegooid, dus mijn valies is de enige optie die nog over is. Op goed geluk doorzoek ik die (niet dat er nog zoveel in zit, gewoon wat prullen waar ik nog geen plaats voor gevonden heb, maar bon.) en met succes. Snel trek ik wat makkelijke kleren aan, spring in mijn schoenen en binnen de minuut sta ik aan Harry’s deur. “Ik ben er! Mooi op tijd!” lach ik. Hij laat me erin en begroet me met een kus op mijn wang. Verlegen kijk ik naar de grond en ik voel dat ik bloos. Nee he… Een zucht verlaat mijn lippen. “Is er iets?” vraagt Harry. Ik schudt mijn hoofd. “Nee hoor… Laten we maar beginnen.” Harry maakt wat plaats en toont enkele voorbeelden van schilderijen over de dood, die hij opgezocht heeft op internet.
“We kunnen ons hierop baseren, maar we kunnen ook iets helemaal anders doen. Wat wil jij?”
“Het… maakt me niet echt veel uit…”
“Ik heb anders nog wel een idee. We kunnen een graf schilderen, met daarbij een meisje die huilt. Wat denk je daarvan?”
“Mij best…”Opeens komen alle herinneringen terug bij me op. Ik voel de tranen prikken in mijn ogen maar ik slik ze weg. Ik verstop mijn gezicht achter mijn haren. Als Harry ziet dat ik huil, dan zal hij vragen beginnen stellen en dat wil ik niet. “Kan jij goed tekenen? Ik suck daar nogal in…” vraagt Harry. Ik haal mijn schouders op en begin zijn idee uit te werken terwijl hij wat verf mengt. Ik doe zo mijn best om mijn emoties in te houden maar ik kan gewoon niet meer… Een traan rolt over mijn wang en valt op de tekening neer. “Juliet? Wat is er?” Urgh, waarom heeft hij dit gezien. “Niets… Het gaat wel…” Het komt er nogal ongeloofwaardig uit aangezien ik hevig aan het snikken ben en de tranen rollen als regen over mijn wangen. “He… Je kan het me vertellen hoor… Heeft het iets met de opdracht te maken?” Hij komt naast me zitten en slaat zijn armen beschermend om me heen en ik begraaf mijn gezicht in zijn schouder. Hij wiegt me een beetje heen en weer. “Wil je naar je kamer? Ik zal wel verder werken…” Ik knik en wrijf mijn ogen droog. Harry staat op en rijkt zijn hand aan, die ik vervolgens aanneem. Zijn hand rust op mijn rug terwijl we naar mijn kamer stappen.
“Rust maar goed uit, zodat ik je morgen weer kan zien lachen. Je bent zoveel mooier als je lacht!” Ik kijk verlegen naar beneden, blij dat ik de èchte Harry heb leren kennen.
“En weet dat ik altijd bereid ben om naar je te luisteren, he…”
“Bedankt… Dat is lief…”

Reageer (1)

  • Rijeee

    N'aawh so sweet!

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen