Chapter 33

Ik begin terug met Anna POV.

Ik loop langs een rivier. Met heel veel bruggen. Onder elke brug zit er wel een zwerver. In de verte zie ik de laatste brug met de laatste zwerver. Ik ben bijna voorbij als de laatste zwerver mijn arm beetpakt en me meesleurt. Ik wil gillen maar het gaat niet. Ik wil tegenspartelen maar dat gaat ook niet. Het is alsof een of andere kracht me dwingt mee te gaan. Ik kijk de man aan. Ik schat hem eind de 50 jaar. Al lijkt hij wel veel ouder. Zijn überlange baard en zijn lange haar. Ik haat mannen met lang haar. Echt, ik vind dat echt lelijk bij mannen. Als je zijn gezicht wat beter bekijkt zie je dat er niet zo veel rimpels in zijn als je zou verwachten. Daarom dus eind de 50. Ik ben altijd al slecht geweest in leeftijden schatten. Hij neemt me mee in een smalle donkere gang achter de brug. Een geheime gang denk ik. Weet ik veel. Ik weet enkel dat dit eng is en ik hier als de bliksem weg wil. De man zegt niets en heeft nog steeds mijn arm vast. Hij leidt me de gang door. Er lijkt geen einde aan te komen.Het wordt steeds donkerder en donkerder. Ik zie geen hand voor ogen. Ik wil gillen maar dat gaat niet. Er rust precies iets op mijn stembanden waardoor ik niets kan zeggen. Als gehypnotiseerd volg ik de zwerver. Plots stopt hij en draait hij zich met grote ogen om. Hij blijft mij diep in mijn ogen aankijken totdat hij plots verdwijnt. Opgelost in het niets. Ik loop door. Alleen. Het is echt een lange gang. Helemaal aan het einde moet ik toch licht zien? Plots komt er water uit de muur. Zomaar ineens. Niet veel water. Gewoon op mijn hals. Verfrissend. “Het werkt niet” hoor ik een verdrietige stem zeggen. Als een gek loop ik door de gang. Ik moet en zal naar het einde gaan. Eindelijk. Een lichtpuntje. Al snel wordt het duidelijker en sta ik buiten. Nu hoor ik ook nog een andere stem iets stamelen. Wat is er met mijn oren? Ik hoor niets! Ik wil roepen maar alweer dat iets dat op mijn stembanden rust.

Verschrikt open ik mijn ogen en kijk recht in het angstige gezicht van Carolien. Ze schreeuwt het uit van geluk. Denk ik. Hoelang zou ze hier geweest zijn? Zo vlak naast mij? Ik forceer een glimlachje naar haar maar mijn blik verstart als ik zie wie er achter haar staat. Lien. Plots weet ik alles weer. Lien. Het mes. Mijn bloed. Emma. Niall… Waar zou hij zijn en wat zou er met hem gebeurd zijn? Carolien heeft het door en stuurt Lien naar beneden voor iets om het bloed op de grond af te kuisen. Mijn bloed. Al mopperend gaat ze naar beneden en meteen krijg ik een heleboel vragen op me afgevuurd. Zo goed en zo kwaad als het kan, leg ik uit wat er gebeurd is. In veel gestamel. “Kom, dan gaan we naar de O2 arena” zegt Liam vastbesloten. Geweldige jongen. Een verbaasde Lien laten we achter. Nadat Zayn nog een bevel heeft gegeven aan haar, zijn we weg. Carolien komt naast me lopen en geeft een kneepje in mijn hand. Ik forceer voor de tweede keer een glimlachje. Carolien heeft denk ik door dat ik liever niet praat en dus huppelt ze naar Zayn. “Hee” hoor ik Liam zachtjes naast mij zeggen. “Het komt wel goed, dat weet ik zeker. Niall laat zich niet zomaar iets aandoen. Ik ken hem. Geloof mij” Hij klinkt overtuigend, maar ik denk dat hij zelf wel weet dat dat niet zo is. Hoe graag ik hem ook wil geloven en lachen dat ik zo meteen Niall terugzie… Het gaat niet. Lien haar woorden spoken door mijn hoofd. Liam slaat zijn arm om me heen. Ik verberg mijn hoofd in zijn nek -wat niet zo goed gaat aangezien we aan het wandelen zijn, maar dat maakt niks uit- en dan komen de tranen. Liam sust me. Of probeert toch. “Het komt wel goed” fluistert hij in mijn haar. Deze jongen voelt zo vertrouwd aan, alhoewel ik hem amper ken. Het lijkt alsof ik hem al mijn hele leven ken. Buiten de posters op mijn kamer dan. Die ken ik uit mijn hoofd. Zijn kleren, lach, houding, haar, blik… Louis komt ondertussen ook naast mij lopen en neemt mijn hand. “Liam heeft gelijk. En ik kan het weten want ik ken hem en hij heeft altijd gelijk” zegt hij serieus. Ik kijk op en lach door mijn tranen heen. “Hee! Ik zag daar een lach!” zegt hij wijzend naar mijn mond. Ik knik en glimlach naar hem. “En nog een! Kijk! Liam! Ze lacht!” roept hij en hij maakt een vreugdedansje. Het lijkt eerder op een kip die niet zo goed door heeft hoe ze eieren moet leggen of zo, maar ik moet wel toegeven dat het een grappig zicht is. “Hee jongens! Kan het niet wat stiller! Op deze manier zorgen we nog voor nachtlawaai en gaan de buurtbewoners nog klagen!” roept Harry. Hij heeft duidelijk niet door dat hij nu het luidste roept… Of wel. Ja, het begint te dagen, lijkt mij aan zijn ogen te zien. “Oepsie” zegt hij dan en haalt zijn schouders op. Ik hoor Louis naast mij grinniken. “Hee Haz!” roept hij. “Even hun momentje verpesten, ze plakken al een hele avond aan elkaar” fluistert hij naar mij. Ik schud glimlachend mijn hoofd. “We zijn er bijna, Lou, dus eigenlijk is het de moeite niet meer” zegt Liam wijs nog steeds met zijn arm om mijn schouder. “Oh jawel, nu is er nog tijd om te lachen, zo meteen waarschijnlijk niet meer” antwoordt Louis dan, maar dat laatste zegt hij wat stiller. Waarschijnlijk zodat ik niets hoor, maar pech want ik hoorde het allemaal.

Ik slik de brok in mijn keel weg als ik de O2 arena zie opduiken.