11.2

POV Ibrahim

Ik was kapot van het feit dat Samira vertrokken was, maar ik besefte ook dat we beide door moesten met ons leven. Ik keek naar de verlovingsring die nog steeds om mijn vinger zat, de eerste tranen rolde al over me wangen en ik wist niet wat voor tranen het waren, ik was boos dat ze zo maar weg ging zonder dit met mij te bespreken maar ook voelde ik me leeg van binnen. De vrouw van mijn leven vertrok zo maar uit het niets, zonder rede. Oké ze had wel een rede maar die rede sloeg nergens op, ze had met mij moeten bespreken dat ze zich eenzaam voelde dan had ik er voor haar kunnen zijn, in plaats daarvan pakt ze zonder met mij te praten haar spullen en vertrekt uit huis, uit Barcelona en uit Spanje. Hoewel ik dat natuurlijk niet zeker wist, ik bedoel ze kon ook gewoon naar Portugal gaan of naar Antwerpen en daar een leuke jongen tegen komen die wel haar leeftijd had. Terwijl die gedachte door me hoofd spookte deed het nog meer pijn, het leken steken in je hart die zeiden dat de laatste dagen voorbij zouden vliegen, ik haalde diep adem en haalde de ring van me vinger af. Het was voorbij en over, ik wou geen vrouw die vluchtte als het niet ging zoals zij het wou, ik wil iemand die bij me blijft en me steunt, toen we hier samen aan begonnen wist ze dat dit een belangrijke stap in mijn leven was, ik mocht voetballen bij FC Barcelona en zij hoorde me te steunen, support te bieden en zij hoorde ook iemand te zijn op wie ik terug kon vallen als het tegen zat, als het niet ging zoals het hoorde of om wat voor rede dan ook maar zij neemt de eerste beste vlucht als het tegen zit terwijl ze dit gewoon had kunnen weten. Terwijl ik de ring in de lade stopte liet ik me op de bank vallen. Ik was moe en gebroken en wist niet hoe ik verder moest zonder de liefde van me leven. Terwijl ik de tv aan zette kwamen Samir en Amber binnen. "Wat een gezellige sfeer weer hier."Zei Samir terwijl die een kussen op me hoofd gooide en op de bank kwam zitten. "Hou je mond."Zei ik. Ik wist dat die heel nors was maar ik had geen zin in commentaar of een goed gesprek, ik wilde alleen zijn. Alleen met me zelf en met het verdriet dat ik had. "Oh je heb weer een dag dat Samira je lasagne niet heb gemaakt?" Grapte hij door. Ik kon hem nu eigenlijk ook wel een klap geven maar ik besloot om weg te lopen, ik ging naar de slaapkamer en deed de deur op slot en zette daar opnieuw de tv aan. Ik wou rust, rust in me hoofd en rust in me hele lichaam, ik moest me nu focussen op het voetbal en Samira vergeten, dat was het beste en ik wist zeker dat ik dat kon, Samira is verleden tijd en een huwelijk zat er nooit in, we zijn niet het perfecte stel en ik wil niet meer samen zijn met haar, voetbal is nu het gene wat telt en daar ga ik voor de volle honderd procent voor.