002

Hopelijk ben ik niet het enige meisje… Deze gedachte achtervolgde me telkens.
Gisteravond hebben ze contact met me opgenomen. De crew gaf me een route naar het huis toe. De route moest ik geheim houden.
En het ergste was ook nog dat ik in plaats moest van Dani. Ze mocht het kaartje niet overnemen en ze mocht verder niks erover weten. Wat gemeen! Nu moet ik dus met One Direction meedoen aan een soort spel. Op zich vond ik het niet heel erg. Het kan best gezellig worden, toch?
Ook moest ik een koffer inpakken met zoveel mogelijk kleding… Huh? Ik dacht dat het een spel was van misschien een middag. Blijkbaar dus niet.
Ik baande me een weg tussen allerlei takken. Ik snapte niet waarom ik naar het bos moest komen. Het huis zat blijkbaar daar.
Hm, misschien was het ook wel logisch. One Direction is beroemd en heeft dus ongelofelijk veel fans…
Al gauw genoeg vond ik een enorm groot wit huis. Dat zal het vast wel zijn. Ik zette de laatste stappen richting het huis toe en snoof voor de laatste keer het boslucht op.
Ongetwijfeld opende ik het hek naar het huis toe en belde aan. Ineens voelde ik wat zenuwen in mijn buik. Wat als ze niet aardig zijn? Of misschien zijn ze beledigd dat ik ze amper ken?
Mijn gepieker werd onderbroken door een jongen met blond haar die de deur opende. Ik keek hem aan en dwong mezelf om een glimlach op te zetten.
"Hi, ik ben Niall maar dat wist je misschien al." Hij knikte en pakte mijn koffer aan.
Ik wilde net mijn mond openen of de blonde jongen begon al te praten. "Ben je alleen?"
Snel knikte ik en maakte mijn handen vrij om me voor te stellen. "Hoi. Mijn naam is Viola Catniss."
Niall lachte en leidde me met mijn koffer naar een soort hal toe. Het was vanbinnen erg mooi en het rook naar vanille. Alle meubels hadden een soort oud Engelse stijl.
"Euh. Hoe gaat het?" Niall wreef over zijn hoofd heen en keek me vragend aan.
"Ja. Het gaat best goed. En met jou?"
Hij keek me geconcentreerd aan. "Ja, ook."
"Trouwens," begon hij. "Je lijkt me niet echt verrast om een band lid van One Direction te zien…"
Niall schrok van zijn eigen woorden en begon zichzelf al te verbeteren. "Ik bedoelde niet dat dat zou moeten hoor. Maar.."
Ik onderbrak de jongen. "Haha, snap ik. Ik wilde eigenlijk dit kaartje geven aan mijn vriendin maar dat mocht niet."
Hij opende zijn mond en begon te grinniken. Wat een vrolijke jongen hahaha.
"Oh. Dus je bent niet echt fan?"
Mijn mondhoeken begonnen ook te krullen. "Eerst even jullie leren kennen, he." Ik gaf hem een nep knipoog en hij begon alweer te lachen.
Niall leidde me naar de woonkamer waar meerdere jongens zaten. Verdomme, geen meisjes… Hopelijk komen er nog meer.
Een jongen met bruine krullen sprong meteen op en gaf me al een knuffel. Wow, dat had ik niet verwacht.
"Harry." zei de jongen vlug. Zijn krullen bewegen met hetzelfde ritme van zijn hoofd mee. Best geinig.
"Viola" Ik gaf hem een glimlach en draaide me om naar de volgende jongen.
Dit keer gaf de jongen me een hand en stelde zich voor. "Zayn." Hij had een zwarte kuif en zat onder de tattoo's. Naja, op zijn armen dan. Ik gokte dat Harry er ook een paar had. Zo'n type vond ik hem wel.
"Nog steeds Viola." zei ik. Niall's aanstekelijke lach bonsde weer in mijn oren. Echt een vrolijke jongen of zo…
Ik plofte op de bank en keek de jongens verlegen aan. Tja, ik kan moeilijk gaan gillen…
Zayn begon te praten. "Louis en Liam komen zo. Zij zijn nog onderweg van de supermarkt." Ik dacht al. Er waren toch meer jongens?
Knikkend keek ik hem aan en begon ook te praten. "Zo… Wat is de bedoeling van het spel?"
De jongens fronsten en keken me vragend aan. "Spel?"
Mijn mond viel zacht open. "Ja. Waarom ik hier ben… Ik deed mee met een wedstrijd om kaarten te winnen voor een spel."
Harry begon ineens te lachen. "Oh, je bedoelt zo. Ik weet alleen dat we hier een paar maanden moeten zitten."
Nu viel mijn mond helemaal open. Een paar maanden? Zit ik met One Direction een paar maanden in één huis? "Wat..?"