18~

Ik kan niet slapen. Ik draai me keer op keer weer om. Begrijp me niet verkeerd, het bed ligt heerlijk. Maar mijn gedachtes, ze zijn zo door de war. Ik weet niet wanneer ik droom en wanneer ik denk. Kan ik beide tegelijk? Ik sla de dekens van me af. Hoe zal het zijn als de morgen komt? Zouden mijn ouders ongerust zijn? Zal ik naar school moeten? Zal Elike mijn ouders bellen? Ik voel aan mezelf dat mijn lichaam zich langzaam vult met nerveusheid. Ik sta op uit bed en loop heen en weer. Elike heeft een best groot huis. Ze heeft naast haar eigen slaapkamer ook nog meerdere kamers voor gasten. Zoals ik. Zoals Monroe. Ik besluit even wat water in mijn gezicht te gaan gooien. Misschien dat ik dan de gedachtes kan laten varen en eindelijk kan slapen. Ik open zachtjes de deur en loop richting de badkamer. Als ik langs Monroe’s kamer loop blijf ik even stil. Ik moet mezelf beheersen om niet aan de deur te gaan luisteren. Ik hoor toch echt iets van zacht muziek. Dus hij is nog wakker? Zal ik aan kloppen? Oh stomme Belle, natuurlijk klop je niet aan. Ik sluip verder naar de badkamer. Ik doe het licht aan en zet de koude kraan open. Met mijn handen maak ik een kommetje en vang het water op. Langzaam breng ik mijn hoofd naar mijn handen toe. ‘Boe.’ Hoor ik plots en ik spetter het water alle kanten op. Mijn hartslag is inmiddels honderd keer zo snel dan normaal. Ik begin bijna te hyperventileren. Ik kijk Monroe geschrokken aan. Hij kan natuurlijk ook niet weten dat mijn vader me altijd zo liet schrikken. Ik voel dat ik mijn ademhaling niet meer onder controle heb. Wanhopig kijk ik Monroe aan. Zijn grijns van daarnet is verdwenen en bezorgt komt hij op me af. ‘Belle. Gaat het wel?’ Hij pakt mijn onderarmen beet en houd me stevig vast. ‘Rustig maar. Sttt.’ Hij sluit me in zijn armen. Gek genoeg voelde het nogal vreemd. Ik bedoel. Ja. Ehm. Awkward.

Mijn ademhaling is weer normaal. Ik wil me uit Monroe zijn greep halen maar hij drukt me juist steviger tegen hem aan. ‘Het spijt me. Ik had lollig willen zijn.’ Zeg hij zachtjes. ‘Het is ok. Je had niet kunnen weten dat ik ehm, soort van verleden met dit soort situaties heb.’ Ik maak me dit keer los met succes. ‘Hoe bedoel je?’ Hij neemt een stapje achteruit om me beter te kunnen zien. ‘Mijn vader. Hij deed dit ook wel eens.’ Ik kijk schuldig naar beneden. Good job, Belle, hoe kun je een jongen slechter over zichzelf laten voelen? Stap 1; vergelijk hem met je gewelddadige vader. Stap 2; klaar! Ik zie de pijn in zijn blik, zijn knokkels zijn helemaal wit door de spanning die hij met zijn vuist maakt. Ik pak zijn vuisten vast. ‘Je kon het niet weten. Het is ok.’ Ik glimlach naar hem maar hij ontwijkt mijn blik. ‘Ik ga slapen.’ Zegt hij vlug voordat hij me alleen in de badkamer achter laat. Een beetje ongemakkelijk schuifel ik heen en weer. Ik vrees dat ik Monroe nooit zal begrijpen.