Avada Kedavra • Four II

Phoenix POV.

De halfbloed kwam overeind.
‘Je denkt dat je heel wat bent, hè, Potter? Omdat je The Dark Lord hebt overleeft. But guess what, je bent helemaal niets. Je bent nog minder dan Parkinson – je bent nog minder dan die smerige modderbloed moeder van je. Je betekent helemaal niets. Als je zou sterven, zou iedereen juichen. En ik al de eerste zijn die een feest organiseert,’ zei ik koeltjes en ik zag Potter verstijven van woede.
‘Dat is niet waar!’ protesteerde Granger, die ook overeind sprong. ‘Zo zou Harry nóóit denken!’
‘”Dat is niet waar! Zo zou Harry nooit denken!”’ herhaalde Draco met een kinderstemmetje en ik grinnikte.
‘Rot op, Malfoy,’ zei een gedaante in de hoek, die me nog niet opgevallen was. Ik herkende hem aan zijn bleke huid en zwarte haar. Gale Doaur. Die vlak naast de Weasley-twin zat.
‘Waarom zou ik? Ik mag hier best staan,’ grijnsde Draco.
‘Ja, maar het zou fijn zijn als je dan ook even je mónd houden kon.’ Granger. Het modderbloedje.
‘Waarom zouden we naar jou luisteren? Je bent maar een smerig modderbloedje,’ protesteerde ik.
Ron Weasley sprong op en maakte aanstalten zijn toverstok te trokken en binnen een paar seconden had ik de mijne al in mijn hand.
‘Had je wat, bloedverrader?’ siste ik.
‘Noem haar niet zo!’ riep hij.
‘Modderbloedje, smerige, vuile modderbloed. En nu, Weasley, ga je jezelf weer slakken laten kotsen?’ Nooit was Slytherin dat vergeten. We hadden het nog willen verwerken in “Wemel is onze vrind”, maar we waren met dat lied bezig geweest onder Toverdranken en Snape had gezegd dat hij ons strafwerk zou geven als we onder de les nog bezig zouden gaan met “Wemel is onze vrind.”
‘Wemel is voor ons de goede Sint, daarom zingt Slytherin eensgezind, Wemel is onze vrind,’ zong ik dromerig, met een valse blik in mijn ogen.