Avada Kedavra • Three II

Phoenix POV.

‘Draco, ik verveel me,’ zeurde ik droog.
‘En wat moet Draco daar aan doen?’ zei Pansy op haar gebruikelijke, doodirritante toon. Ik kon haar niet uitstaan.
‘Draco, stuur Pansy weg.’
‘En waarom zou Draco dat doen?’
‘Omdat je Draco ook irriteert,’ mopperde Draco zelf en ik grijnsde eigenwijs.
‘Draco, je bent gewéldig,’ grinnikte ik.
Pansy haalde arrogant haar neus op.
‘Blaise, heb je nou al mijn koffer opgeborgen?’
‘Blaise, heb je Phoenix’ koffer al opgeborgen?’
Ik grinnikte en tuitte mijn lippen.
‘Laten we een klein spelletje spelen…’ zei ik ondeugend tegen Draco en een grijns sierde zijn lippen.
‘Wat had je in gedachten?’
‘Wat dacht je van…… Pottertje-pesten?’
‘Klinkt perfect,’ zei Draco grijnzend en hij maakte aanstalten om op te staan. Ik kreunde en stak mijn hand uit, die Draco aannam om me op te trekken.
‘Luilak.’
‘That’s me.’
We liepen de coupé uit – nadat ik nog even snel mijn middelvinger op had gestoken naar Pansy – en liepen door de trein. “The golden three”, zoals iedereen ze noemde, zat ergens aan de andere kant.
De “wandeling” naar hun coupé was vrij saai en super droog: wij zeiden beiden helemaal niets, behalve af en toe dingen als “Hey sukkel” of “Wanneer is er ook al weer een toverdrank in je gezicht ontploft?” als er iemand voorbij liep.
Toen kwamen we bij de júíste coupé.
We gingen met een arrogante, eigenwijze houding in de deur opening staan.
‘Mudblood, Bloedveradertjes, smerige halfbloed, enorme sukkel, hoe gaat het?’