•11 Niall

Ik bleef maar voor me uit staren, te wachten tot ik die jongen me weer kon herinneren. Maar helaas, hoe hard ik ook me best deed, ik herkende hem nergens van. Maar toch tegelijk weer wel, ik kende hem niet maar toch herkende ik hem. Het was gewoon raar, de man en vrouw kende ik ook niet. Ook de jongen met raven zwart haar niet. Maar ik hoef niet bang te zijn, want zoals Daniel al zei; Ze zouden me niks aan doen. Ik was nu veilig, misschien wouden ze me wel wat aan doen. Alleen de vraag was dan waarom? Ik kende ze niet eens. Ik werd wakker geschud toen ik merkte dat iemand bij de deuropening stond. De jongen met raven zwart haar, geen idee wat ik moest doen. Ik kroop naar achter, tot ik de rand van de bed raakte. Ik keek om me heen of er iemand was, om mij te beschermen om iemand te halen. Want wie zou mij nou beschermen, buiten Jesse en Daniel dan. Gelijk begon ik weer te schreeuwen. ''Daniel, Jesse. Hij is h-hier! Die j-jongen, help!'' Ik kroop van mijn bed af en liep naar de andere kant van de zaal. Gewoon ver uit zijn buurt te blijven, ik probeerde weer te schreeuwen. Het lukte gewoon niet, zachtjes begon ik te piepen. ''D-doe me a-alsjeblieft geen p-pijn.'' Ik hield me armen een beetje voor me gezicht, om mezelf te beschermen. Verdedigen kon ik natuurlijk niet, daar was ik veel te slap voor. ''Help..'' Kreeg ik er toch nog zacht uit. Angstig keek ik naar de jongen in de deuropening, geen idee wat hij van plan was. En ik weet niet eens of ik het uberhoud wel wil weten. ''G-ga a-alsjeblieft weg!'' Probeerde ik nog te zeggen, misschien werkte het wel. Proberen kon geen geen kwaad, misschien in dit geval wel.. Ik was helemaal door de war.