De 100e Hongerspelen - 219

Zoals ze Peeta had beloofd, had Katniss Gale gevraagd erbij te blijven toen ze met Annie praatte. Die was, zoals ze haar kenden, de hele tijd behoorlijk in de war. Het nieuws dat Finnick gestorven was, maakte dat ze vreselijk hard begon te huilen en schreeuwen. Gale en Katniss besloten dan maar om haar verder niet alles uit te leggen van de opstand en haar met rust te laten.
“Hoe moeten we haar ooit naar huis sturen?”, vroeg Gale.
“Nagaan of er in Vier nog iemand is die voor haar kan zorgen”, zei Katniss. “En anders… Ze kan misschien wel een psychiater gebruiken.”
“Katniss, ik weet dat het hard is, maar stoppen we niet beter met het medicijn? Ze zal veel gelukkiger zijn als ze weer naar Finnick kan.”
“Misschien”, gaf Katniss toe. “Maar het idee om iemand zomaar te laten sterven, staat me vreselijk tegen.”
“We zullen uitzoeken of het anders kan, maar als het voor haar het beste is…” Katniss knikte.

***

“Xandrijn, wat was ook weer jouw boodschap van de mentoren?”, vroeg Ian. Xandrijn aarzelde even.
“Dat ze blij zijn dat iedereen zo goed samenwerkt.”
“Juist, we moeten dit samen doen, met z’n allen”, zei Ian.
“En ze hebben ons ook de boodschap gestuurd dat we Odette moeten vertrouwen”, vulde Vania aan.
“Niemand hier vraagt dat jullie vrienden worden, Xandrijn”, zei Kayla. “Mij best als jullie elkaar ontlopen zelfs, maar je moet aanvaarden dat je in hetzelfde team zit.”
“Laat me los.”
“Als je belooft hier te blijven en Odette niets aan te doen.”
“Al goed”, gromde Xandrijn. Hij begreep dat hij geen andere keuze had. Ian en Kayla lieten hem los. Meteen ging hij zitten, met zijn rug naar de anderen toe.
“Nou, Odette, welkom bij de groep”, zei Seija hartelijk. Ook de anderen verwelkomden haar hartelijk.