De 100e Hongerspelen - 218

“Ze had het me eerder moeten vertellen”, zuchtte Pattie. “Dan hadden een hoop onaangename dingen vermeden kunnen worden. Ik wist dat ze het meisje niets zou aandoen, maar niet dat het zo diep zat.”
“Een beroeps met gevoel”, merkte Johanna op.

“Nou, ze hadden Jelger anders ook mogen uitnodigen”, bromde de mentor van vijf. Iedereen keek hem aan.
“Hij heeft de kans gehad”, zei Toista. “De Spelen zijn nog niet over, er kan nog veel gebeuren.”
“Als hij er bij wil, zullen ze hem niet weigeren”, zei Peeta. “Laat hem dat maar weten, maar er valt niemand iets te verwijten.”

***

Er viel een stilte toen Vania in de grotopening verscheen, met Odette vlak achter zich. Meteen stond Seija op en ging langzaam tussen Vania en Xandrijn in staan.
“Ik heb met haar gepraat, we hebben een boodschap gekregen van onze mentoren, ze is te vertrouwen”, zei Vania kalm. Meteen sprong Xandrijn op. Kayla en Ian grepen hem beet.
“Ze is een moordenaar!”
“Ze is een beroeps, ja”, erkende Vania. “Ze wist niet dat Andrew en Romina bij ons hoorden, anders had ze hen nooit aangevallen. Ik keur niet goed wat ze gedaan heeft, maar ik weet nu wel zeker dat ze ons niets aan zal doen, dat ze ons zal helpen. En ook waarom.”
“Oh ja?”, vroeg Kayla. Vania keek naar Rue, het meisje keek niet-begrijpend van de een naar de ander.
“Ze had twee zusjes, allebei zeven jaar, die gedood zijn.” Seija, Kayla en Ian keken verbaasd maar tegelijk begrijpend naar Odette. Tot Vania’s opluchting leek Rue het niet begrepen te hebben, ze wou het meisje er niet mee belasten, nog niet.
“Ze is een beroeps, een vuile moordenaar! Ik wil haar er niet bij!”, schreeuwde Xandrijn.
“Xandrijn, we hebben een beslissing genomen”, zei Ian kalm. “Iedereen hier heeft begrip voor jouw argumenten, maar alle argumenten in Odettes voordeel samen wegen zwaarder door.”
“Nou, dan ben ik weg. Het is zij of ik.” Xandrijn keek de anderen één voor één kwaad aan.
“Oom Xandrijn, waar ga je heen dan?”, vroeg Rue.
“Weg hier”, bromde hij.
“Maar het regent! Dan ben je helemaal nat en koud als je terug komt.”
“Ik kom niet terug.”
“Maar ik wil niet dat je weggaat!”
“Als ik niet wegga, gaat Odette weg.” Xandrijn grijnsde vals.
“Maar waarom? Ik wil ook niet dat tante Odette weggaat”, protesteerde Rue zacht. “Mama, ze mogen toch allebei blijven?”
“We vinden wel een oplossing, Rue”, zei Vania zacht. Ze nam het meisje in haar armen en keek Xandrijn strak aan. “Jullie blijven hier. Allebei.”