De 100e Hongerspelen - 217

Ik heb hem verzorgd, zijn pijn verminderd, hem in leven gehouden. Het hield ons op, er moest steeds iemand voor hem zorgen, nog maar drie beroeps konden verder, anderen aanvallen.”
“Tot hij stierf”, merkte Vania op.

“In die paar dagen zijn jullie wel samengekomen. En Adan had zelfmoord gepleegd, giftige bessen, hij wist dat hij ons ophield.”
“Viel die Jillana je niet aan dan?”
“Ze wou wel, maar Tim en Parel wisten wat Adan ging doen, ze hebben me beschermd, Jillana wist niet dat het zelfmoord was.” Ze keek Vania aan. “Echt, ik heb jullie de hele tijd proberen helpen. Ook met onze eigen kaart, alleen Tim en ik konden ze lezen, ik heb in het begin iedereen weg proberen sturen van Seija en Rue en jou.”
“En dus naar Romina.”
“Ik had geen keus”, zei Odette zacht. “Niet dat jullie toen in de buurt waren, maar als iemand gemerkt had dat ik hen tegenwerkte…”
“Ik begrijp het”, zuchtte Vania. Ze maakte nu ook Odettes voeten los. “Blijf een beetje uit de buurt van Xandrijn, wil je?”
“Bedoel je dat…?”, vroeg Odette verbluft.
“Ja, je bent vrij, je mag bij onze groep.”
“Vindt iedereen dat goed dan?”
“Iedereen behalve Xandrijn, tenminste, al ik hen een paar dingen uitleg.”
“Moeten jullie het niet eerst bespreken dan?”
“Iedereen wachtte op mijn beslissing, Odette”, zei Vania. “Seija vervloekte me zowat omdat ik je er niet meteen bij wou, de rest wist het gewoon niet goed.” Vania stond op. “Kom, we zullen het hen maar eens gaan zeggen.”

***

“Dus daarom…” Pattie staarde verbaasd naar het scherm.
“Dat verklaart een hoop”, merkte ook Johanna op.
“Het gaat om haar zusjes”, vulde Toista aan.
“En Rue.” Peeta keek de anderen aan. “Ik geloof dat we de juiste boodschap gestuurd hebben.
“Zeker weten”, zei Toista. “Alleen moeten we nu de reactie van Xandrijn nog afwachten.”
“Ze had het me eerder moeten vertellen”, zuchtte Pattie. “Dan hadden een hoop onaangename dingen vermeden kunnen worden. Ik wist dat ze het meisje niets zou aandoen, maar niet dat het zo diep zat.”
“Een beroeps met gevoel”, merkte Johanna op.