De 100e Hongerspelen - 214

Vania wachtte geduldig op het antwoord van Odette. Toen die weer opkeek, had ze tranen in haar ogen.
“Om het meisje, die Rue.”
“Rue? Wat is daar mee?”
“Ze is zeven, een meisje van zeven.” Vania keek Odette niet begrijpend aan. “Mijn zusjes, ik… Het was een tweeling, zeven jaar, ik hield zielsveel van hen. Maar, maar vader sloeg ons. Mijn moeder, mij, mijn zusjes… Mijn broer deed mee, maar minder hard. Maar toen, die ene dag… Het waren nog kinderen, elk kind maakt toch al eens iets kapot?” Odette huilde meer dan ze praatte. “Hij… Hij… Hij was razend, hij…” Tegenover Vania zat één hoopje ellende. Vania aarzelde even, maar maakte toen Odettes handen los. Meteen sloeg die haar armen om zich heen. Ze wiegde zachtjes heen en weer. Vania liet Odette even doen.

***

“Mam?” Aarzelend kwam Adriënne de kamer in.
“Adriënne, lieverd.” De vrouw probeerde recht te komen, Katniss schoot meteen toe om te helpen.
“Mam, ik heb je zo gemist.” Adriënne en haar moeder omhelsden elkaar. Bij allebei stroomden er tranen over hun wangen.
“Je, je hebt een andere rolstoel”, zei Adriënnes moeder na een tijd, om de stilte te doorbreken.
“De vorige ben ik net verloren, toen we jullie uit die gevangenis haalden”, zei Adriënne. “Maar het geeft niets, mam. Eerst vond ik het vreselijk, omdat, omdat jij hem nog mee had gemaakt. Maar toen wees Katniss me erop dat, dat ik jou terugkreeg en…” Adriënne keek naar haar moeder. “Jij bent duizend rolstoelen waard, mam.”