De 100e Hongerspelen - 213

“Altijd geweest”, fluisterde de vrouw. “En toen Adriënne, mijn kleine meisje, …”
“Zo klein is ze niet meer”, zei Katniss met een glimlach. “Ze is een volwassen vrouw nu.”

“Ik weet het, maar sinds dat ongeluk…”
“Ze zit in een rolstoel, ze is half verlamd, ja”, moest Katniss erkennen. “Maar ze is verstandiger en moediger dan vele anderen die ik ken.”
“Ze denkt vast dat ik dood ben!”
“Dat heeft haar vader haar verteld, ja. Maar we hebben een paar dagen geleden gehoord over die gevangenis en iedereen die er gevangen werd gehouden. Ze weet het, ze weet dat u hier bent.”
“Echt? Mag ik haar zien?”
“Straks”, beloofde Katniss. “Eerst moeten we even praten.”
“Ik weet van niets, echt, ik zweer het, ik…”
“Ik geloof u. Maar ik weet wel heel wat. U herinnert zich ongetwijfeld de opstand en hoe uw man daarna weer aan de macht kwam.” De vrouw knikte.
“Uw kinderen moesten meedoen in de Spelen.”
“Inderdaad, op dit moment zit mijn zoon in de arena. Het zijn de vierde Kwartsspelen, de leeftijdsgrenzen zijn afgeschaft. Er doet een kind van zeven mee.”
“Hemeltjelief, die haalt het nooit! Dat is pure moord!”
“Nee, ze haalt het wel”, zei Katniss. “Want er is weer een opstand bezig, zowel binnen als buiten de arena.”
“Een opstand?” Katniss knikte en legde alles uit. Snow die zijn belofte brak, Adriënne gevangen, het bondgenootschap, de gevangenis, het medicijn.
“U wilt mijn hulp”, begreep de vrouw.
“U zou veel voor ons kunnen doen”, zei Katniss. “Gewoon door er te zijn, misschien een paar woorden zeggen. Het zou nog eens extra duidelijk maken hoe wreed Snow is. Niet alleen zijn vijanden, maar ook zijn vrouw.” Ema Snow knikte.
“Goed, op één voorwaarde.”
“En die is?”, vroeg Katniss vriendelijk.
“Dat, dat medicijn. Ik vind het vreselijk, en Adriënne die er afhankelijk van is. Maar… Straf haar niet, geef haar de kans het te blijven gebruiken.”
“Natuurlijk, Adriënne is één van mijn beste vriendinnen”, zei Katniss met een glimlach. “Ooit moeten we stoppen, als ze ouder is, op een leeftijd waarop veel mensen sterven. Maar nu nog niet, ze heeft nog tijd.”
“En, en ook geen andere straf?”
“Ze heeft het al zwaar genoeg gehad”, zei Katniss. “U verliezen, haar beste vriendin Solaine, haar vader die zo streng was.” Ze zuchtte. “Ik kan niet beloven dat ze ongestraft blijft, ik ben niet de enige die daarover kan beslissen, en dat weet ze. Maar ik doe voor haar wat ik kan.” De vrouw knikte begrijpend. Katniss glimlachte. “Zal ik haar laten halen?”
“Graag”, fluisterde de vrouw.