De 100e Hongerspelen - 212

“Odette?” Vania liep de grot in. Odette keek op.
“Vania was het, toch?” Vania knikte en ging naast Odette zitten.
“We hebben sponsors.”
“Fijn voor jullie.” Vania schudde haar hoofd.
“Met ‘we’ bedoel ik jij ook, Odette. Iedereen heeft een thermos gekregen met iets warm in om te drinken.”
“Oh.” Vania glimlachte.
“Heb je dorst?”
“Een beetje. En kou.”
“Iedereen heeft kou vandaag, het is vreselijk weer.” Vania schonk een beker uit voor Odette en hielp haar te drinken.
“Heerlijk”, verzuchtte Odette. “Heeft iedereen chocomelk?”
“De meesten, Seija had thee, dat lust ze liever.”
“We worden verwend”, mompelde Odette.
“Nee, ze sturen ons een boodschap”, verbeterde Vania. “Die drank is gewoon een manier om de boodschap over te brengen. Bij iedereen hing er een kaartje aan met de naam en nog een paar woorden.” Odette keek Vania vragend aan. “Rue had bijvoorbeeld gewoon een bloemetje, Ian kreeg de boodschap dat zijn ouders trots op hem zijn.”
“En bij mij?”, vroeg Odette aarzelend.
“Maar één woord. Vertrouwen.” Vania keek haar recht aan. “De boodschap is duidelijk Odette. Maar er is iets dat ik niet begrijp, niemand van ons. Waarom? Waarom help je ons? Waarom heb je Seija die kaart gegeven, en nog andere dingen? Waarom heb je geholpen de andere beroeps te verslaan? Waarom heb je je overgegeven? Waarom heb je de beroeps met jullie eigen kaart niet recht naar ons toe geleid toen we minder sterk waren? En als je ons dan zo nodig wilt helpen, waarom heb je Andrew vermoord?” Odette boog haar hoofd.

***

“Mevrouw Snow.” Katniss keek de vrouw tegenover zich aan. Ema Snow, de moeder van Adriënne. “Weet u wie ik ben?”
“Katniss Everdeen?”, vroeg ze aarzelend.
“Inderdaad.”
“Wat wilt u van me? Ik, ik weet van niets, mijn man…”
“Ik weet het. Hij hield u gevangen omdat u tegen die hele Hongerspelen was.”
“Altijd geweest”, fluisterde de vrouw. “En toen Adriënne, mijn kleine meisje, …”
“Zo klein is ze niet meer”, zei Katniss met een glimlach. “Ze is een volwassen vrouw nu.”