De 100e Hongerspelen - 211

“Joepie!” Meteen dronk het meisje de beker uit. “Lekker warm.” Iedereen genoot van zijn drinken.

“Vania?” Ian nam haar even apart. “Ik weer zeker dat mijn ouders dit niet zomaar gestuurd hebben.”
“Nee, dat lijkt me ook”, mompelde Vania. “Wat denk je, moeten we spaarzaam zijn omdat die regen nog lang gaat duren?”
“Nee, dan zouden ze wel dekens en regenjassen gestuurd hebben. Er zit meer achter.”
“Vania?” Seija kwam naar hen toe, met twee thermosflessen in haar hand. “Er is er ook één voor Odette, zal ik die gaan brengen?” Vania en Ian keken elkaar aan.
“Geef hier”, zei Vania. Ze bekeek het briefje dat erbij zat. ‘Vertrouwen.’
“Ian?”
“Ik denk dat de boodschap duidelijk is”, merkte hij op. Vania knikte en stond op.
“Ik ga met haar praten. Zoeken jullie uit of er nog boodschappen zijn?”
“Doe ik”, beloofde Ian meteen. Vania liep de grot uit.

***

“De thermosflessen zijn aangekomen.” Haymitch liep de kamer in. “En het eerste deel van de boodschap is al begrepen, Vania gaat met Odette praten.”
“Gelukkig”, verzuchtte Katniss. Ze bekeek haar lijst. “Gaan jullie je daar maar mee bezig houden, ik moet nog met een aantal mensen praten.”
“Lukt het, denk je?”, vroeg Peeta bezorgd. “Anders blijf ik wel, of kan je Gale vragen er bij te blijven?”
“Het gaat wel”, zei Katniss met een glimlach. “Het ergste is achter de rug nu, alleen Annie wordt nog moeilijk.”
“Zou het haar niet helpen als ik er bij ben, denk je? Ik heb hun bruidstaart gemaakt.” Katniss aarzelde even, maar schudde haar hoofd.
“Nee, ik denk dat dat alles enkel erger zal maken. Ik vraag Gale wel als het haar beurt is, goed?”
“Oké, dan zie ik je straks.” Samen met Haymitch liep Peeta de kamer uit.