42. Raar gesprek

Ik kijk de keuken rond. Zo veel bezorgde gezichten, zo veel mensen die ik in mijn ellende betrek.
Ik kijk Carlisle aan. “Ik wil jullie niet in mijn ellende betrekken. Dat verdienen jullie niet.” zeg ik waarna ik op wil staan.
Voordat ik dat kan doen, begint Renesmee te praten.
“Je legt ons helemaal geen ellende op de hals. Je blijft mooi hier en vertelt wat er aan de hand is. Want we gaan je helpen, of je dat nou wil of niet.” zegt ze zelfverzekerd waarop de rest van de familie instemmend knikt.
Ik kijk haar verbaasd aan. Ze ziet er breekbaar uit, met haar bleke huid en onschuldige bruine ogen.
“Nee, sorry. Het zal me kapot maken als één van jullie gewond raakt door mijn ellende.” zeg ik.
Emmett valt me direct in de rede. “Zo breekbaar zijn we niet hoor.” zegt hij met een geheimzinnige ondertoon.
Ik kijk hem verbaasd aan. Hij is lang en gespierd waardoor hij er inderdaad niet breekbaar uit ziet. Maar in zijn toon was iets wat ik niet begrijp.
Voordat ik op Emmett kan reageren begint iemand te praten.
“Piper,” zegt Embry waardoor hij mijn volle aandacht heeft. “Om je heen zijn mensen die zich door gevaar niet laten afschrikken. Vertrouw mij daar maar op. We zullen je helpen. Maar dat kunnen we pas doen als je ons vertelt wat er aan de hand is.”
Ik kijk Embry aan. Ik ben verbaasd, verward. Maar ik ben ook gerustgesteld door de woorden van Embry. Embry kijkt mij met glinsterende ogen bemoedigend aan.
En zo komt het dat ik mijn verhaal nog een keer vertel. Ik vertel over het verliezen van mijn moeder, daarna het verliezen van mijn zus. Over het gewelddadig worden van mijn vader. Over het uit huis gezet worden door mijn vader. En het recente gedeelte over Cole en de bedreiging van mijn vader aan zijn familie.
Ik vertel mijn verhaal rustig, maar de anderen blijven niet zo rustig onder mijn verhaal. Embry heeft zijn arm steviger om me heen geslagen, alsof die er zo voor zorgt dat mij niks kan overkomen. Emmett, Jasper en Rosalie zien eruit alsof ze iemand kunnen vermoorden. Renesmee, Esme, Carlisle en Bella kijken bezorgd. Jacob kijkt geschokt. Alice is nog bleker geworden dan ze al was. En Edward kijkt bedenkelijk.
Ik kijk Edward aan. Ik heb veel verschillende reacties gehad op mijn verhaal, maar ik heb deze reactie nog niet eerder gehad.
Edward voelt dat ik naar hem kijk. En hij kijkt terug.
“Ik snap het niet.” zegt hij dan op een manier alsof dat alles moet verklaren.
Iedereen in de keuken kijkt hem geschrokken aan.
“Hoezo, je snapt het niet?” zegt Embry boos. “Je kan toch….” wil Embry verder gaan aar hij wordt onderbroken door Edward.
“Nee, dat kan ik dus niet.” zegt Edward waardoor iedereen in de keuken exclusief mij hem vol ongeloof aankijkt.
Ik kijk verbaasd naar wat er gebeurd. Maar mijn vermoeden wordt hierdoor bevestigd, er zijn veel geheimen hier.
“Hoezo, kan je dat niet?” vraagt Carlisle kalm waardoor iedereen in de keuken weer een beetje lijkt te kalmeren.
Edward kijkt van mij naar Carlisle. “Ik weet het niet. Het enigste wat ik zie zijn kleuren. En die lijken ook nog eens willekeurig.” zegt Edward, waardoor ik helemaal niet meer snap wat er aan de hand is.
“Je hoort er niks bij?” vraagt Carlisle nieuwsgierig.
Edward kijkt even bedenkelijk naar mij. “Het lijkt of ik gefluister hoor, maar ik kan het niet verstaan, hoe goed ik me er ook op concentreer.”
“Maar jij zag haar wel, Alice?” vraagt Carlisle terwijl hij naar mij kijkt.
Iedereen in de keuken kijkt vragend naar Alice.
Alice knikt. Maar ook zij kijkt bedenkelijk.
Voordat Alice iets zegt kijkt Edward haar verbaasd aan. “Wat zag je dan wel?” vraagt Edward.
“Dat kan niet.” zegt hij daarna alsof hij antwoord heeft gekregen.
Toch weet ik zeker dat Alice niks heeft gezegd. Ergens begin ik me een beetje zorgen te maken om de geestelijke gezondheid van de mensen hier. Door wat er gebeurd, maar ook doordat niemand er verbaasd of beangstigd door is.
“Weten jullie zeker dat alles goed gaat met jullie?” vraag ik, mijn zorgen uitsprekend, terwijl ik iedereen even bezorgd aan kijk.
Esme schiet in de lach. “Die lieve schat denkt dat we allemaal gek zijn geworden.” zegt ze tussen het lachen door.
Iedereen kijkt mij verbaasd aan, waardoor ik instemmend knik.