Het begin.

Haha, dacht je echt dat je me kon verslaan Harry!
Harry keek doodsbenauwd in mijn ogen.
Een simpele toverstaf gaat me niet tegenhouden hoor!
Ik genoot zo van dit moment.
Iedereen rond me was verlamd van angst.
Hier en daar huilde iemand.
Ik boog me sierlijk en pakte een willekeurige staf die op de grond lag.
Schrikkreetjes weerklonken op de muren.
Stupefy!
Rode vonken kwamen uit de staf van Harry en verlamde me helemaal.
Wanhoops gedachten vlogen door mijn hoofd en alweer had ik mijn kans verpest.
Duizende viavia's kwamen uit de lucht gevallen en brachten de leerlingen ergens anders heen.
Ik voelde mijn benenen tinkelen en realiseerde me dat ik weer kon bewegen.
Ik schreewde het uit van woede.
Één voor één verschijnselden dooddoeners tevoorschijn.
Alweer, alweer zijn ze ontsnapt!, riep ik tegen al mijn trouwelingen.
En alweer, alweer hebben jullie niks gedaan!
Mijn stem echoode tegen de ruïnes van het kasteel.
Crusio!
Een willekeurige dooddoener viel op de grond en kreunde van de pijn.
Alstublief i-ik sm-meek het u,... laat me,...
Maar mijn duistere gifgroene lichtflits had mijn slachtoffer al bereikt.
Mijn woede rustte eenbeetje uit tot dat ik me realiseerde dat die rotjoch nog leefde.
Haal meer dooddoeners!, riep ik woedend.
Ik ging weg, dit is pas het begin!