O1 proloog

"Ik ben een moordenaar" terwijl de tranen over jack's wangen stroomde keek hij naar het lichaam. Even had hij zich laten gaan. Even deed hij zijn masker af, om Adriènna zijn ware zelf te laten zijn... "Ik ben een moordenaar" galmde door zijn achterhoofd. Haar ogen vol angst. Die mooie ogen. Hij streelde haar wang. De blauwe kringen onder haar ogen wezen op slapeloosheid. Waarom moest hij nou zo nodig altijd eerlijk zijn. Adriènna schokte even. Ze zoog een teug lucht maar binnen.

Maar dat kan niet. Die kras over haar borst en buik had fataal moeten zijn. "Adriènna, blijf bij me?! Ik kan niet zonder je!!! Alsjeblieft" hij legde haar lichaam neer op zijn slordige matras. Haar witte tanktop nogsteeds doorweekt met bloed. Maar haar wangen al lang niet meer zo wit en ingevallen als daarnet. Zijn liefde kon veel doen. En als hij echt van haar hielt kon het zelfs dit.

Ze lachte even naar hem. Zijn liefde had haar het leven gered. Maar hij voelde kracht uit hem wegstromen. Hij moest dit niet te vaak doen.

Iedere emotie had zo zijn eigen krachten. Altijd opgesloten en nooit gebruikt zijn ze ongevaarlijk maar nu hij ze eenmaal bevrijd had moest hij er alles aan doen om ze binnen te houden en niet in de koelbloedige moordenaar, dat vreselijke monster als wie hij geboren was veranderen.