17~

Ik zit op de bank met mijn boek op mijn schoot. Ik zit nu al een uur op dezelfde plek, dezelfde houding en dezelfde bladzijde. Ik hoor een kuch en kijk op. Elike kijkt me bezorgt aan. ‘Belle, je moet het uitleggen lieverd. Hier kan ik niets mee.’ Ik kijk weer terug naar mijn boek. Hoe kan ik aan mijn vriendin, correctie enigste vriendin, uitleggen dat ik thuis geslagen wordt? Ze zal me een mislukkling vinden. Zeggen dat ik het verdien. Want dat doe ik. Ik heb nooit iets goed gedaan. Het enigste wat ik doe is hen belachelijk maken. Ik zucht, wat de aandacht trekt van Elike. ‘Je kunt me alles vertellen. Ben je zwanger?’ Ik schik op. ‘Zwanger? Neejoh!’ Ik lach en hoor Elike mee lachen. ‘Gelukkig maar. Maar wat is er dan?’ Ze veegt een grijze lok uit haar gezicht. Ik wil het haar zo graag vertellen. ‘Goed dan. Het is mijn vader.’ Ze trekt haar wenkbrauw op. ‘Je vader? Wat is er met je vader? Is hij ziek?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, nouja, ziek in zijn hoofd misschien. Maar het is meer wat hij doet. Wat hij doet met mij.’ Elike staat op van haar stoel en gaat naast me zitten. ‘Belle. Gaat dit heen waar ik denk dat het heen gaat?’ Ze kijkt me doordringend aan. Ik haal mijn schouders op. Ik weet niet wat ze denkt. Ik til mijn shirtje een beetje omhoog, zodat de meest verse blauwe plek op mijn zij zichtbaar wordt. ‘Belle.’ Brengt ze met moeite uit voordat ze me in haar armen sluit.

Ik moet toegeven. Het voelt goed. Iemand weet het. Iemand anders dan mijn ouders. Iemand die werkelijk om me geeft. ‘Wat?!’ Hoor ik opeens achter me. Ik schik op en spring meteen op waardoor ik mijn scheenbeen tegen de salontafel stoot. ‘Aaaauww!’ Schreeuw ik uit terwijl ik op een been huppel. ‘Monroe. Naar je kamer! Afluisteren is zeer onbeschoft.’ Ik voel hoe Elike haar arm om mee heen slaat en me naar de bank begeleidt. ‘Ga zitten ik haal wat ijs.’ Ze gaat snel de kamer uit richting de keuken. ‘Waarom vertelde je niets op school?’ Hoor ik Monroe’s stem plots naast me. ‘Tuurlijk. Ik vertel een vreemdeling dat ik geslagen wordt door mijn bloedeigen vader. Had ik dat voor of na mijn publieke vernedering veroorzaakt door mijn verloofde moeten vertellen?’ ‘Dit is serieus Belle.’ ‘Joh, dat weet ik. Al een jaar of zes.’ ‘Al een jaar of zes?!’ Ik zie hem zijn vuisten ballen. ‘Hoe kan iemand jou nou slaan?’ Vraagt hij me dan zachtjes. Iets in zijn stem laat me bijna huilen, net zoals Elike dat kan. Ik haal mijn schouders op en kijk weg. ‘Monroe! Laat haar met rust.’ Elike komt de kamer binnen en Monroe gaat snel weg. Ik hoor hem de trap op lopen. Elike legt het ijs op mijn onderbeen, die al aardig blauw geworden is. ‘Sorry voor mijn neef. Hij is een probleemkind vandaar dat hij naar dit rustige stadje is gestuurd. Zijn ouders konden hem niet meer handelen.’ Ze fluistert en kijkt schichtig naar de trap. Monroe, een probleem jongen? Mijn Monroe? Shit, Belle, daar ga je weer. Hij is niet van jou.