37. So, let's see: What's good about her ...

“Neem alstublieft plaats,” verzocht de president een tijdje nadat hij zichzelf had neer gezet op de zachtleren stoel aan het hoofd van de kale, grijswitte tafel. Hij nam een hoopje papieren in de handen en bladerde er luchtig door. “Dus als ik me niet vergis, bespreken we nu de auditie van de mogelijk nieuwe trainee?”
“Ah, ja, inderdaad,” knikte één van de adviseurs plichtsbewust. “Voor de nieuwe groep.”
De president knikte en wierp vanonder zijn petje, steelse blikken naar de leden van de vergadering toe, alsof hij hen nu al probeerde bang te maken. “Goed,” leunde hij achterover in zijn comfortabele bureaustoel. “Allereerst, director Lee?”
“Ja?” boog de talentscout het hoofd, wachtend op een teken van zijn baas, zodat hij weer kon opkijken.
“Jij bent degene die haar heeft gescout?” vroeg hij een retorische vraag. “Jij bent ook degene die haar auditie heeft geleid, wat denk jij van haar?”
“Euhm, ik ben niet zeker, president,” ontweek director de strenge blik van zijn loonbetaler. Hij wist dat er goed nieuws was, maar ook bijzonder slecht.
“Niet zeker?” haalde de president vragend een wenkbrauw op, zijn toon was scherp. “Hoe bedoel je niet zeker?”
“Eh, het meisje bleek een zeer…speciaal verhaal met zich mee te dragen,” piepte de director angstig. Hij had niet vaak mensen gescout en meer dan de helft die hij gescout had, waren vroeg of laat ontslagen.
“Dat klinkt interessant,” sliste de president. “Je hebt de auditie opgenomen, neem ik aan?”
Director Lee knikte en haalde een tape tevoorschijn. Zo behoedzaam als het kon, stak hij het in het kleine toestelletje, vlak onder de enorme plasmatelevisie.
“Ik stel voor dat we eerst naar het talent kijken,” opperde één van de hoogst staande adviseurs, terwijl hij net als de anderen zijn nota’s klaarnam. “Zo wordt onze mening niet meteen beïnvloedt door wat scout Lee bedoelt met ‘speciaal verhaal’.”
De president knikte na even na te denken. “Dat lijkt me in orde. Uiteindelijk telt het talent.”
Lee slikte. Zij hadden geen flauw idee van hoe hard haar verleden haar talent beïnvloedde. Hij schrok zich rot toen de president ineens om zijn aandacht vroeg: “Kun je doorspoelen tot het talentgedeelte?”
Iedereen keek ingespannen toe terwijl het meisje op de tape een stevige dans neerzette.
“Dit als improvisatie is zeer goed,” knikte de dansadviseur – *** *** **** – tevreden. “Ik zou graag met haar werken.”
“De dansstijl is wel agressief,” hield een andere het hoofd schuin. “Zeker voor een meisje…”
“Dat is te bekijken,” ging de adviseur tegenover hem de discussie aan. “Je kunt het ook zien als vernieuwend. En sinds wij met deze groep iets nieuws willen creëren, zie ik het probleem niet.”
“Het probleem is en blijft dat ze weinig ervaring heeft en tot ze gelanceerd wordt, maar een half jaar training heeft,” sprak Park met een frons. “Zij lijkt haar dans eerder instinctief uit te voeren. Dat is op zich geen probleem, maar wel als je haar in een trainingsprogramma zet. Ze kan goed dansen, maar alleen volgens haar eigen regels. Ze zal moeten leren om andere gevoelens, andere dansen te kunnen brengen…”
De president luisterde nauwkeurig naar wat zijn adviseurs zeiden. Ze wisten altijd van het eerste moment de grootste fouten en problemen eruit te halen. Instinctief, noteerde hij snel op zijn eigen blad.
“Haar ritme en voeling met de muziek zit goed,” knikte een andere instemmend. “Al zijn haar pasjes veilig en haast saai. Oké, het is vrij wild voor een meisje, maar toch is het niet genoeg… Er is een grote afwezigheid in variatie, ik gok dat dat zo is door de kleine blootstelling aan onderwijs en nieuwe danspassen.”
“Dus haar dans is instinctief en met weinig variatie in danspassen,” herhaalde de algemene choreograaf- en dansmeester van het entertainment. “Dat zijn allemaal dingen die we zo kunnen aanpassen, niet?” Hij keek even vragend om zich heen, alsof door zijn positie zijn gelijk al niet bevestigd was.
“Goed, verandering is mogelijk binnen onze tijd, laten we overspringen op het volgende,” duidde de president het nieuwe onderwerp waarop ze het meisje moesten berechten, aan, “haar zang.
Wat kun je ons daar al over vertellen, director Lee?”
“Ik heb haar eerst een Koreaans liedje laten zingen,” antwoordde Lee gehoorzaam, terwijl zijn lachje uit alle macht probeerde te verbergen voor zijn president. De gedachte aan het verwarde gemompel en verkeerd uitgesproken klanken waren nog steeds vers en vermakelijk.
“Ik dacht dat deze kandidaat van Amerika kwam?” trok één van de adviseurs een wenkbrauw op.
“Ja, dat is waar,” knikte Lee geduldig, “maar ik wilde zien hoe ze zou reageren. Of ze zou doorzetten, of dat ze het goed zou kunnen… Zo van die dingen.”
“Aha,” knikte de president beslissend: “Laten we dan nu kijken.”
Ze keken allemaal aandachtig toe hoe het onbekende meisje diep inademde en met gesloten ogen de muziek leek te bestuderen. Zelfs als het liedje opnieuw startte en ze begon met zingen, hield ze haar ogen stijf op elkaar geknepen.
Niemand lachte haar uit met haar afschuwelijke uitspraak of haar onzekere gezang, waardoor ze soms vals klonk. Iedereen leek geboeid te zijn met de manier dat ze zong, of wat ze dan ook deed. Lee zat met zijn armen over elkaar geslagen en wachtte tot de eerste lach zou ontpoppen.
“Dit is echt nieuw voor zo’n jong iemand,” knikte een ster van het entertainment na het Koreaans gezongen gedeelte. “Ze lijkt de muziek volledig te verstaan. Elke laag van muziek leek op één of andere manier door haar worden uitgedeeld. De bas, de melodie en alles ertussen, ik vond alles terug in de beweging van haar lichaam.”
“Dat lijkt inderdaad veelbelovend,” stemde een man in, “maar het gezang op zich is wel wat minder.”
“Dat is waar, maar je moet er rekening mee houden dat dit buiten haar comfortzone is en dat het sowieso wat minder is,” antwoordde een andere.
De president knikte kort. “Ze zal wel meer dingen buiten haar comfortzone moeten doen…”
“Ik stel voor dat we haar een snelle, maar deftige cursus Koreaans geven.” De mensen in de vergadering knikten beamend.
De vertaler knikte nadenkend. “We zullen nog zien hoe hoog haar leerniveau ligt, maar ik denk dat ik in een paar maanden tijd wel wat kan bereiken. Laten we ondanks dat niet al te veel hoop koesteren, ze is boven al Amerikaans. De VS heeft een verschrikkelijk laag niveau.”
Director Lee boog zich weer over het toestel en drukte op ‘play’.
“Dat is al iets beter,” mompelde een adviseur niet echt overtuigd. “Ik denk nog altijd dat haar zang te mainstream en te zwak is om als trainee te worden aangenomen. Dit is iemand die de mindere entertainments zouden aannemen.”
“Ik ben overtuigd door haar dans,” sloeg het bekende bandlid de armen over elkaar, terwijl hij opstandig zijn lippen tuitte. “Het is nu al vernieuwend, als we daarmee verder werken kunnen we iets groots creëren. Ondertussen blijven we gewoon aan haar andere talenten werken tot die goed genoeg zijn om gelanceerd te worden.
We hebben toch al drie andere leden, waarvan twee al dominerend goed kunnen zingen? Drie zijn er teveel. In elke band zitten er mindere zangers, maar dat betekent niet dat ze minder getalenteerd zijn,” startte de jongen een pleidooi. “Ze hebben hun eigen talent en persoonlijkheid – zo kunnen de fans hen gemakkelijker herkennen, met hen relativeren en groepen rond hun favoriete bandlid oprichten. Zij zal instaan voor een groot deel van de buitenlandse fans, met haar Engels.”
De president had al die tijd aandachtig zitten luisteren. Zijn ‘kind’ – zoals hij zijn sterren achter hun rug noemde; doordat ze na hun debuut zo dicht bij hem stonden, werden ze haast familie van hem – had gelijk, maar hij twijfelde of deze kandidaat wel sterk genoeg was op de andere vlakken om een idool te kunnen worden.
Natuurlijk was haar dans vernieuwend, maar ook zou hij haar graag de MC en entertainer van de groep laten worden. Het was nog maar te vragen of ze die talenten bezat of kon aanleren. Sinds ze afkomstig was van Amerika, rekende hij er niet al te hard op. Amerikaanse trainees hadden meer nood aan het uiten van hun persoonlijkheid, wat op zich niet slecht was, maar niet altijd even goed paste in de Koreaanse cultuur.
Afwegend keek hij naar het wazige beeld dat op pauze stond. Zou hij, of zou hij niet…? “Laat me de rest van het interview zien. Ik weet nog niet wat te beslissen,” bekende hij eerlijk.
“Maar…” stamelde director Lee ongemakkelijk, “…dat duurt heel lang, nog heel lang…”
De president zuchtte diep van vermoeidheid, maar ook van irritatie. Director Lee leek niet helemaal achter zijn gescoute talent te staan. Zelfs als hij volledig achter zijn talent stond, bleek er altijd wel iets mis te zijn. Wat was er nu zo fout dat zelfs hij toegaf dat het zo was?

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Wel, dat is teleurstellend.”
“Ik snap niet waarom we hiervoor onze tijd hebben genomen!”
“Waarom heb je niet meteen aan de president gezegd dat ze het niet waard was?”
“Je dacht toch niet dat ze een kans maakte? Met die achtergrond kun je niets beginnen!”
“Chaah, ik denk dat hiermee onze vergadering afgelopen is…”

[Sorry that it took so long, guys. The main reason is my brother and little sister that rediscovered our only computer with internet, so I was kind of unable to conquer the PC from them, unless I got up out of bed at 4 a.m. - pfff -_-
Anyway: Sorry!!! I'll work harder to bring you more excitement!
Waar kijk je tot nu toe het meeste naar uit? Wat denk je dat er gaat gebeuren?