16~

Grijzend kijk ik naar mijn raam. Zou dat werken? Ik zet het wagenwijd open en kijk naar beneden. Oh shit, vergeten, hoogtevrees. Denk, Belle, denk. Plots krijg ik een idee. De oude trap! De ingang van ons huis was vroeger aan de andere kant. Daar staat een oude wenteltrap, die nooit meer gebruikt wordt. De rede dat hij nooit meer gebruikt wordt is omdat hij te onstabiel is. Maar ik moet het erop wagen. Niemand komt bijna meer in het oude gedeelte van het huis. Mijn ouders vinden het te stoffig en mijn broertjes vinden het te eng. Vanuit mijn kamer is het niet ver naar de trap. Ik heb de achterste kamer van het huis. Ik sluip met mijn koffer in mijn armen m’n kamer uit. Ik loop achteruit naar de deur aan het einde van de gang, mijn blik strak gericht op de andere kamers. Wat als ze opeens komen? Vlak voordat ik de deur raak draai ik me om en open ik hem langzaam. De oude deur die al jaren niet open is geweest maakt een piepend geluid. Ook als ik hem dicht doe kraakt hij erg. Hopen dat niemand hem gehoord heeft. De lichten laat ik uit, stel dat iemand het ziet… Stapje voor stapje ga ik de oude trap af. Ik voel de trap heen en weer bewegen. Was dit wel zo’n goed idee?

Als ik het laatste stapje neem komt er een enorme zucht vrij. De zucht die ik al die tijd op hield. Had ik eigenlijk wel geademd toen ik de trap af kwam? Goed, dit hebben we achter de rug. Ik kan ongeveer alles wel van elkaar onderscheiden, maar er is niet veel licht. Met mijn handen voel ik aan de muur. Yes, de deur is gevonden. Ik probeer hem te openen, op slot. Mijn hand gaat verder naar het raam toe. Dàt lukt gelukkig wel! Na een behendig sprongetje beland ik op het zachte gras. Mijn koffer til ik op en vlug maak ik mijn weg naar de stoep. Jammer dat ik mijn cape niet mee heb. Zal ik terug gaan? Ik bijt op mijn lip. Die cape betekent alles voor me. Ik kreeg hem van mijn oma. Ik zucht, soms moet je dingen laten gaan. Mijn cape is daar een van. Ik neem nog een paar grote passen vooruit voordat ik weer normaal loop. Waar ga ik heen? Of eerder, waar kan ik heen? Ik zal toch moeten slapen vannacht. Maar waar? Mijn hoofd vliegt naar links, ik zou zweren dat ik wat zag in de bosjes. Ik schud de gedachte weg en loop stug door. In mijn linkerooghoek hou ik de boel in de gaten. Het is alsof ik me bekeken voel. Of eerder, betrapt.

Ik wiebel van been naar been. Zal ze open doen? Zou ik mogen logeren? Langer om na te denken heb ik niet, de deur vliegt open. ‘Dag Belle, wat kan ik voor je doen?’ Vraagt Elike vriendelijk. Het is iets in die stem dat me meteen tot huilen brengt. De vriendelijkheid die ik zo lang niet meer gehoord heb. Meteen slaat ze haar armen om me heen en vraagt wat er is. Natuurlijk kan ik door al mijn gesnotter geen woord meer uit brengen, maar ik probeer het toch. ‘Ik ging… en toen… trap en ik ging… en hij deed gemeen… en ik.’ Well done Belle, daar kwam geen zinnig woord uit. ‘Ssstt, stil maar kindje. Kom maar mee naar binnen.’ Ze pakt de zware koffer van me af en slaat een arm om me heen. Ze trekt me mee naar binnen. Voordat ik het weet zit ik met een dampende kop thee op de bank. Ik kijk om me heen. Ik had haar huis altijd wel zo voor gesteld, behalve dan die elektrische gitaar. Mijn blik rust op de gitaar en Elike lijkt het te merken. ‘Oh die is van mijn neef. Monroe. Hij woont voortaan bij mij, hij gaat naar jou school.’ Ik kijk op. Monroe? Mijn Monroe? Meteen sla ik mezelf figuurlijk voor mijn kop, ik noemde hem “Mijn” Monroe. Ik grinnik en Elike tilt een wenkbrauw op. ‘Binnenpretje.’ Leg ik haar uit.