Vrij

Rustig dobber ik heen en weer over het water. Bergen schuim toren boven mijn uit, het lijken wel gigantische sneeuwbergen. Nee, natuurlijk heb ik die nog nooit in het echt gezien, maar ik heb er wel over gehoord. Iedere winter hoor ik het gepraat weer aan, over de sneeuw die valt. Sneeuw zal er uit moeten zien als witte pluizen, sommige groot en anderen weer klein. Maar nooit kon ik vragen wat ik wilde, want ik moet me geheim houden. Een badeend kan namelijk geen eigen leven lijden, een badeend moet stil houden en zijn of haar identiteit geheim houden. Ja, dat is gigantisch moeilijk.
Mijn maat is namelijk een stereo-installatie, die kan praten wanneer hij wil. Ja, af en toe moet hij zijn mond wel eens houden, maar kan hij doen alsof hij een radioprogramma als Q-music is. Vaak ligt de persoon die op dat moment in bad zit te schudden van het lachen en ik beweeg heen en weer over de golven die gecreëerd worden. De golven worden bij elke grap die gemaakt wordt hoger en hoger, tot ik over de rand van het bad val. En ja, dat doet pijn. Voor mij is het een val van honderd meter omlaag, terwijl het voor de mens misschien maar een halve is. Vaak wordt er dan nog even gelachen, maar dan wordt ik voorzichtig vastgepakt en weer in het water gemikt. Meestal hou ik er niets aan over, maar pijnlijk is het wel. Het leven van een badeend valt niet mee, maar toch spot iedereen er mee.

Wat zal ik er veel voor over hebben om vrij te kunnen zijn, om te kunnen dobberen over het water zónder grote wanden er om heen. Zonder bergen schuim en zonder een mens. Duizenden plannen heb ik bedacht om vrij te kunnen komen, maar het enigste waar ik op kan hopen is een vloedgolf. Ik begin even te tintelen en een geniaal plan druipt mijn hoofd binnen. Langzaam besef ik het allemaal, een vloedgolf. Beter gezegd, een vloedgolf uit het bad. Rustig zal ik het bad uitvallen, zal ik de badkamer uit dobberen. Wat er na die kamer komt weet ik nog niet en of het zal lukken is ook nog maar de vraag. Dit is geniaal, dit plan moet ik met de Stereo bespreken. Misschien kan hij ook wel weg als hij dat wilt. Ja, ik zal het er met hem over hebben.

“Stereo?” Mijn stem klinkt zacht en pieperig, het is lang geleden dat ik had gepraat. Stereo mompelt even en dan springt het schermpje aan. Blauwig licht valt de badkamer in en ik begin verder te praten. “Ik moet ontsnappen, ik wil hier weg. Ik wil een vrije eend worden en jij kunt me hiermee helpen!” Uren heb ik er over kunnen denken, hoe ik zal ontsnappen. En de oplossing is zo makkelijk. De Stereo begint even te grommen. “Vertel.”

De golven worden hoger en hoger, de schaterende lach van de mens klinkt harder dan ooit. De golven in het bad zijn al hoog genoeg om mij over de rand te kletsen en er is al heel wat water gesneuveld. Een grote golf tilt mij op en ik kom hard neer op de grond, een klets water volgt. Rustig dobber ik weg, richting de deur van de badkamer. De mens heeft het blijkbaar helemaal niet door, die blijft rustig doorlachen. Nog een golf water en de hele badkamer staat blank. En toen werd er op de deur geklopt en geroepen. De deur vliegt open en ik val de badkamer uit, naar beneden via de trap en ik glij richting de voordeur. Met een knal kom ik er tegen aan en ik piep even van pijn. Dan wordt de deur van de buitenkant open gemaakt en val ik de buitenlucht in.

Rustig dobber ik over het water, gigantische sneeuwbergen toren boven mij uit. Ja, natuurlijk heb ik al eens sneeuw gezien, het zijn net grote vlokken met wol. Het is prachtig om te zien en het is nog mooier nu ik mezelf bedenk dat ik een vrije eend ben.