[006] Niall James Horan

Stil kijk ik naar de getinte jongen die woest voor zich uit aan het staren is. 'Maar..' probeer ik nog zachtjes maar een woeste blik was voor mij genoeg om mijn mond te houden. Voorzichtig sta ik op. Mijn kleding is vies en doorweekt maar dat was nu mijn minste zorg. Hoe kan Zayn nou denken dat ik zijn plek in wou nemen? Ik heb hier ook niet voor gekozen. Voorzichtig doe ik een stapje naar hem toe. 'Laat.. me.. met.. rust.' Brengt hij waarschuwend uit. Ik negeer zijn woorden en loop verder naar me toe. 'Wat zei ik nou?' Snauwt hij woest en kijkt me doordringend aan met zijn bruine ogen. 'Je moet naar me luisteren.. Ik wil echt niet jou plek innemen.. Jij bent hun zo-' Mijn zin word ruw onderbroken door dat hij mijn pols ruw vast grijpt. 'Ik wil er niets over horen. Laat me met rust. Ik wil je niet zien. Ik haat je,' schreeuwt hij recht in mijn gezicht waarna hij mijn pols los laat en weg stormt. Langzaam laat ik mijn hoofd hangen. Mijn blonde haren vallen er slapjes langs. 'Sorry,' fluister ik zachtjes voordat ik weer naar binnen stap. De schuifdeur doe ik zo zacht mogelijk achter me dicht waarna ik naar boven loop. Ik loop mijn kamer in en kijk naar mijn kleding. Er zitten hier en daar wat vlekken op door de vieze grond en het is nat. Zuchtend trek ik mijn shirt over mijn hoofd en probeer niet naar mijn iets ingevallen buik te kijken. Ik trek een zwart shirt uit mijn koffer met een printje er op. Ik trek hem aan en laat me op bed vallen. Mijn blauwe ogen zijn op het egale plafond gericht. Ik wist niet dat Zayn er zo mee zat. Het was ook echt niet mijn bedoeling geweest. Ik wend mijn ogen weg en draai me op mijn zij. Mijn ogen vallen op de klok. Het is nog vroeg. Een paar tellen kijk ik toe hoe de wijzers steeds een klein stukje verplaatsen. Steeds met hetzelfde tikkende geluid.

Geschrokken kijk ik op als ik de deur hoor. ;'Ja?' Tricia stapt naar binnen. Ze ziet er bezorgd uit. 'Heb jij Zayn gezien?' Vraagt ze zachtjes en ik frons eventjes. 'Alleen in de tuin maar dat is alweer een tijdje geleden.' Zeg ik zachtjes en kijk op de klok. Twee uur geleden om precies te zijn. "Daarna niet meer?" Bezorgd bijt ze op haar onderlip. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, hoezo?' Vraag ik zachtjes en haal een hand door mijn haar. 'We weten niet waar hij is en we kunnen hem niet bereiken.' Een frons vormt zich op mijn gezicht en ik sta op. 'Waar gaat hij vaak heen?' Vraag ik zachtjes. ''Overal en nergens.. Hoezo?' Ik schiet in mijn schoenen. 'Dan ga ik kijken waar hij is.' 'Niall.. ik denk nou niet dat jij de beste persoon bent om hem te zoeken.' Ik haal mijn schouders op. 'Dat maakt mij echt niet uit.' Ik loop zonder pardon langs haar heen, mijn kamer uit. Het ligt gewoon niet in mijn aard om iemand alleen te laten zwerven op straat. Ik loop de voordeur uit die ik perongeluk met een iets te harde klap dicht gooi. Zoekend kijk ik rond en loop de straat uit. 'Zayn?!'