Chapter 1

De bel gaat. Van alle kanten komen leerlingen in beweging en gaan naar hun les. Het is de eerste dag van het nieuwe schooljaar en overal hoor je mensen uitgelaten praten over hun fantastische vakantie, hun zomerliefdes, nieuwe vrienden en vriendinnen en opwindende dingen die ze hebben beleefd. Iedereen is blij en ziet er gezond uit. En dan heb je mij. Een meisje van 15 jaar met bruin haar, groene ogen en een naam waar veel mensen nog nooit van gehoord hebben: Imogen. Ik woon al mijn hele leven met mijn ouders en broertje van 12 in Canterbury, United Kingdom. Canterbury is een historisch stadje op een paar uurtjes rijden afstand van London. Later zou ik het liefst in London of new York willen wonen. Weg van dit stadje en een mijn dromen waarmaken in de grote stad..

Mijn dagdroom wordt ruw verstoord als iemand mijn naam roept. “Imogen! Daar ben je!”. Het is Isobel, mijn beste vriendin sinds de eerste klas. We verschillen als dag en nacht van elkaar maar toch zijn we beste vriendinnen. Zij is heel open en spontaan en het lijkt wel alsof ze geen schaamte kent. Ik daarentegen ben verlegen en durf niet zoveel. Ik ben jaloers op die meiden die alles doen zonder te twijfelen of na te denken of het wel zo verstandig is.

Isobel staat intussen naast me en begint meteen druk te vertellen over haar zomervakantie. Ze is naar haar oom en tante in Amerika geweest en heeft daar paardgereden en is bijna elke dag naar het strand geweest waar die knappe jongen strandwacht was. Zij en haar nichtje hebben hem uiteindelijk zover gekregen om met hen een ijsje te gaan eten en daarna hebben hij en Isobel gezoend.
Vol belangstelling luister ik naar Isobels verhaal. We lachen en hebben het uitgebreid over die jongen, die Finn blijkt te heten. Waarom heb ik dat niet? Waarom heb ik geen geweldige vakantie vol leuke dingen gehad? Ik heb nog nooit een vriendje gehad, laat staan gezoend. Mijn enthousiasme van net ebt langzaam weg als ik hieraan denk. Maar voordat ik me hierover verdrietig kan voelen gaat de tweede bel en trekt Isobel me aan mijn arm mee. “Kom mee”, zegt ze. “Straks komen we nog te laat voor onze eerste les!”