#11

Dat moment dat je iets doet om je beter te voelen en daarna een nog veel hardere klap in je gezicht krijgt.
Ik zou tegen mezelf liegen als ik zei dat ik niet even alles was vergeten tijdens de kus met Zayn. Maar het maakte me daarna nog duidelijker dat ik niemand anders dan Louis wilde. De jongen die nu het restaurant verliet met zijn geliefde. En wie had ik? Ik had Zayn, die na mijn uitbarsting, nog altijd aan mijn zijde zat. Alsof de ruzie in de badkamer, zich nooit had afgespeeld. Tenminste, ik was de enige geweest die uit zijn plaat ging en heel de boel bij elkaar had geschreeuwd. Hij had me niet terug mogen kussen. Hij had me in mijn gezicht moeten slaan en me terug naar de realiteit moeten gillen. Maar dat had hij niet gedaan. Vol overgaven had hij me terug gekust en ik had niet het lef te vragen waarom. 'Haz, eet wat.' Mijn blik liet de deuropening los en keek ik naar de kom voor mijn neus. De yoghurt was in de muesli getrokken en het leek net of ik erin had overgegeven. Meteen duwde ik het van me af, wat een overbezorgde blik van Zayn opleverde. De rest die nooit iets leek door te hebben, waren nu ook te druk bezig met zichzelf om het op te vallen, dat ik de laatste tijd nog minder at, dan ik al deed.
Zayn nam mijn kom weg en duwde zijn eigen bord voor mijn neus. Gevuld met twee croissantjes en een kuipje jam. Mijn maag begon automatisch te knorren, maar ik schudden mijn hoofd. Ondanks dat ik honger had, zou ik geen hap door mijn keel krijgen. 'Je moet iets eten Haz.' Het irriteerde me. De overbezorgdheid die ik eerst nog zo gewaardeerd had, kon ik nu niet uitstaan. Ik schoof kwaad het bord terug en keek giftig, naar de enige jongen die ook maar iets om me leek te geven. 'Ik zei toch dat ik niets hoefde. laat me gewoon met rust en bemoei je met je eigen zaken.' Snauwde ik, terwijl ik mijn stoel naar achter schoof en opstond. Zayn die zachtjes mijn naam stamelde liet ik achter en ik stormde naar mijn kamer.

Waarom was Zayn nou niet achter me aangekomen? Hij kwam altijd achter me aan. Hij moest me komen vertellen dat het wel weer goed kwam en dat hij er altijd voor me zou zijn. Was ik dit keer echt te ver gegaan? Maar ik was gewoon boos. Hij wist dat ik het niet echt meende. Toch?
Er waren drie uur verstreken en het eenzame gevoel had me overgenomen. Niemand die was komen kijken hoe het met me ging. Niemand die op mijn deur had geklopt om te komen vertellen dat we weg moesten. Straks waren ze zonder mij vertrokken.
Mijn kussen was nat van de tranen en mijn ogen branden. Mijn hersens barsten van de hoofdpijn en mijn maag deed pijn, van de misselijkheid. Ik voelde het maagzuur naar bovenkomen en ik kon nog net de wc halen. mijn maaginhoud zou naar boven zijn gekomen als ik deze had. Maar het enige wat in overgaf was gal. 'Hazza.' Ik was te druk bezig met overgeven en huilen dat ik totaal niet doorhad wie het was. Mijn haren werden uit mijn gezicht geveegd, toen het eindelijk stopten. 'Stt, het is oké, Baby.' Harde snikken verlieten mijn keel en met de palm van mijn hand, veegde ik mijn mond af en liet ik me naast de wc zakken.
Het was Louis. De enige persoon waarvan ik niet verwachten dat hij ooit zou komen, zat voor me gehurkt en veegde het zweet van mijn voorhoofd. Ik wilde niet eens weten wat hij hier kwam doen en kon alleen maar ingaan op de armen die hij om me heen sloeg. Alsof hij me nooit pijn had gedaan en dit de normaalste zaak van de wereld was, na wat hij me had aangedaan. Het zorgde er enkel wel voor dat ik nog harder begon te huilen en ik klampten me helemaal aan hem vast. Weken had ik hij me niet aangeraakt of ook naar me gekeken en nu was hij de enige. Zelfs Zayn die zich al die tijd voordeed als mijn beste vriend, was niet komen kijken hoe het met me ging. Mijn neus drukten ik tegen Louis' sleutelbeen en mijn lichaam bleef schokken onder zijn aanraking. Ik had dit zo gemist.