Chapter 30

Terug over naar Anna POV!

Het meisje draait zich om, waardoor ik haar gezicht zie. Lien. Oh nee, niet zij. Zij is echt de laatste persoon op deze wereld die ik wil zien. Hee wacht… Lien? Wat doet zij hier? Zij was toch bij de O2 arena? Ze heeft Niall toch gebeld en dan moest hij weg? Of zou hij gelogen hebben tegen mij? Nee, Niall zou dat toch nooit doen? Toch? “Ik verwachtte je al” Zegt ze terwijl ze rechtstaat en naar mij toekomt. W-wat? “Je moet niet zo kijken, kleintje, ik zal het je uitleggen” zegt ze nu. Haar toon staat me niet aan, maar iets dwingt me te blijven. “Ik heb Niall inderdaad gebeld. En nee, ik ben zoals je ziet niet in de O2 arena, maar dat had je waarschijnlijk al door, niet?” Gevolgd door een enge lach. Eng kind. “Ik moet gaan” zeg ik terwijl ik me omdraai. “Hee, kleintje, niet zo snel! Ik ben trouwens nog niet uitgepraat, en ik kan er niet tegen als mensen mij onderbreken” zegt ze terwijl ze haar hand op mijn schouder legt en me terug omdraait. Haar greep versterkt. “Luister naar mij” sist ze. Van schrik knik ik. “Goed” “Je denkt toch niet dat ik blind ben? Daarstraks tijdens het concert. Tijdens ‘Nobody compares’. Hij wees naar jou, kleintje. Naar jou, jou, jou. Hij moest naar mij wijzen. Uiteraard. Daarom verbied ik het je om ooit nog maar in de buurt van mijn Niall te komen.” valt ze uit. Wat? Nooit meer in de buurt van Niall? Omdat zij jaloers is. “Je bent gewoon jaloers” flap ik er uit. Damn, Anna, wat heb je nu gezegd! Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan! “Jaloers? Ik?” sist ze. Haar hoofd komt gevaarlijk dichtbij. Ze is een stuk groter dan mij, maar ik laat me niet uit het veld slaan en kijk haar arrogant aan. “Je hebt het goed verstaan, scharminkel! Je bent jaloers. Jaloers omdat Niall een vriend van mij is.” bits ik. “Een goede vriend van jou? Je kent hem amper een dag!” lacht ze spottend. “Wat is jouw probleem?” val ik uit. “Dat ik met Niall optrek? En wie is er nu aan de O2 arena? Je gaat me toch niet zeggen dat Niall daar moederziel alleen staat?” blijf ik doorgaan. “Rustig, kleintje, rus-“ “En noem me geen kleintje!” schreeuw ik. Nu neemt ze mijn schouders ruw vast, duwt me op de grond en propt iets in mijn mond waardoor ik niets meer kan zeggen. “Mhiam whep mwe!” probeer ik. Maar het lukt me niet. Haar greep rond mijn polsen verstrakt. Waar heeft ze dat geleerd? “Nu luister je” sist ze. “Het vorige deel wat ik net verteld heb, weet je nu wel. Niall staat niet alleen aan de O2 arena. Ik heb daar een vriendin staan. Welke vriendin, denk je nu? Right? Wel, Emma.” Mijn ogen worden groot. Emma? De ex van Louis? “De ex van Louis, ja. Ze staat Niall daar op te wachten. En na onze aanpak, zal hij niet veel meer kunnen zeggen!” Alweer zo’n gemene lach. En wat bedoelt ze met ‘niet veel meer kunnen zeggen’? Ik word ongerust. “Emma heeft net zoiets als ik.” grijnst ze gemeen terwijl ze iets vanachter haar rug neemt. Een mesj-. Nee, eerder een MES. Zo'n mes waarmee ze bij de beenhouwer vlees snijden. Ze gaat me toch niks doen? Ik bedoel, zo hard haat ze mij nu toch ook weer niet? “Kijk kleintje, als ik met jou klaar ben, zal je niet meer in de buurt van Niall komen, dat geloof ik omdat je gewoon niet meer gaat durven. Heb je dat begrepen?” Die toon in haar stem! Wat denkt ze wel niet! Ik haat haar! Ik haat haar! Ik haat haar zo hard! De woede staat in mijn ogen te lezen. “Ga je niet akkoord?” sist ze in mijn oor. Ik schud koppig mijn hoofd. “Dan laat je mij geen andere keus!” sist ze nu wat luider. Ze neemt het mes en komt gevaarlijk dicht tegen mijn gezicht. Naar mijn hals. De punt op mijn huid. Het prikt enorm hard. Ze snijdt. Ze snijdt in mijn hals. Gelukkig drukt ze niet helemaal door, maar toch hard genoeg om er een diepe snee van te maken. Het bloed drupt op de grond. Het draait voor mijn ogen. Het laatste wat ik zie, is dat Lien weer staat te lachen terwijl ik op de grond lig. Auw. Mijn. Hals. Bloed. Hoofdpijn. Niall. Waar. Is. Hij. Zijn de laatste gedachten, voor ik met een luide bonk op de grond val.