De waarheid

Ik pluk een random shirt en een spijkerbroel uit mijn kast "oh nee dit shirt past hier echt niet bij" ik pak mijn baseball jack en een bij passend shirtje voor er onder. ook pas ik mijn snapback en zet die dalijk ook op want hoe erg je leven ook is je moet er altijd leuk uit zien! ik pak mijn stijltang en loop naar de badkamer en begi mijn haren te stijlen als ik klaar ben pak ikcmijn make up doe een beetje bb creme op en een laagje mascara. "klaar" zeg ik ik pak mijn snapback en loop naar beneden. ik loop naar binnen en ga aan tafel zitten "Gina ben je der klaar voor?" vraagt reins moeder "nee maar het moet" ik zucht ik wil echt niet ik ben bang dat het er heel eng uit ziet maar het moet. we lopen me tze alle naar de auto en rijden naar de laatste eer. als we err zijn stappen we uit ik begin langzaam te lopen Daan komt naast me lopen en zegt " gina als je echt niet wil hoeft het niet en als je wil loop ik met je mee!" "Dankje Daan maar ik wil wel maar ben alleen zo bang dat ze onder de blauwe plekkerr zitten enzo en je hoeft niet mee dalijk krijg je nacht meries en dat wil ik ookk niet" "nou Ginna jee hoetft noett bang te zijn dat ik nacht meris krijg ik ben SUPER DAAN weeet je wel haha" " hahah ja daaan dat is waar maar het hoeft niet hoor " ik geeff hem een kus o zjn wang en loopp naar de juiste kamer "wachten jullie hier ik ga eerst alleen" 'is goed als je ons noodig heb zeg je het maar" ik loop naar binnen "dag papa en mama" ik wacht tot ze hoi terug zeggen maar ineens denk ik dat ze nauurlijk niks kunnen zeggen ik loop naar de kisten ik voel aan hun handen. het lijkt wel of ik wil controleren of ze echt dood zijn. de handen zijn ijs koud ik begin heel hard te huilen nu ik ze hierr zie liggen alles is zo definitief. ik wil ze wakker schudden maar in mijn hoofd weet ik dat het echt geen zin heeft. daar zit ik dan met hun handen in mijn handen ik probeer ze op te warmen in de hoop dat ze weer gaan leven ook al weet ik dat dat net zal gebeuren ik ben gebroken helemaal gebroken waarom ik waar heb ik dit aan verdient ik snap het gewoon niet mijn gehuil is hardverscheurend. ik voel een hand op mijn schouder ik kan het niet opbrengen om te kijken wie het is ik blijf maar huilen de gene van de hand begint te praten "gina ze begrafenis ondernemer vraagt of je kan komen om dingen te regelen" ik hoor gelijk dat het sacha is "j-ja ik k-k-om" ik sta opp en geef mijn ouders een kus op hun hoofd "doei pap doei mam ik kom zo nog terug hoop ik"