15~

Ik loop langzaam de trap af. Steeds kan ik weer wat meer zien van de persoon aan de deur staat. Ik maak aanstalten om me om te draaien als ik door heb wie het is. ‘Belle, wacht niet omdraaien.’ Ik zie hem naar binnen komen. Ik zucht. ‘Wat is er, William?’ Ik kijk recht in zijn smekende ogen. Ik zucht weer terwijl ik dan toch de trap af loop. Als ik face-to-face met hem sta trek ik mijn wenkbrauw op, als teken van “spreek-of-zwijg-voor-altijd”. ‘Goed. Eerst Belle, het spijt me echt van wat ik zei. Zo bedoelde ik het niet, ik wou-‘ Ik leg mijn hand op zijn mond. ‘Sstt, niet hier.’ Ik werp een blik op de openstaande deur. Ik pak zijn hand beet en neem hem mee naar boven. Pas als ik, met hem, in mijn kamer sta bedenk ik me dat dit niet echt slim was. Ik zie William bewonderend mijn kamer door kijken. Wat mij de tijd geeft om snel mijn boek onder mijn kussen te leggen. ‘Vuile onderbroek aan het verstoppen?’ Grapt William. Ok, normaal had ik wel kunnen lachen. Maar dat deed ik niet. Ik keek hem met een ijskoude blik aan. ‘Belle,’ hij loopt naar me toe en pakt mijn hand, ‘het spijt me echt.’ Hij meent het. Ik zie het in zijn ogen. Ik voel mijn koude blik langzaam wat liever worden. Ho, stop, Belle, focus. Pokerface ON. Ik trek mijn hand uit de zijne en draai me om. ‘Maar waarom deed je het dan? Om je ego te redden? Omdat je je schaamt?’ Ik draai me om, er lijkt vuur uit mijn ogen te komen. William zucht. ‘Ik heb al gezegd dat het me speet, wat wil je nog meer?’ ‘Wat ik wil? Wat ik wil is dat ik je nooit ontmoet had. Maar nu zijn we verloofd. En gaan we freakin’ trouwen. Ik trouw met een watje!’ Ik sla mijn handen in de lucht om mijn punt duidelijk te maken. ‘Ik ben geen watje.’ Sist William die nu akelig dichtbij komt. ‘Ohja? Waarom was je dan zo laf om je meteen te verontschuldigen over ons aankomend huwelijk? Je hebt ze gewoon gevraagd om van me af te komen William! Ben je wel helemaal lekker?’ Ik schreeuw, het maakt me nu niets meer uit of mijn moeder het hoort. Ik ben klaar met die gast. Plots voel ik mijn wang gloeien. Die hufter! Ik bedek met mijn koude handen mijn wang. Hij sloeg me gewoon! ‘Oh, sorry, sorry.’ Stamelt hij. ‘Eruit! Nu!’ Sis ik tussen mijn tanden door. Een ding is zeker. Ik hoef die klojo nooit meer te zien.

Ik plof neer op mijn bed als ik de voordeur dicht hoor slaan. Meteen hoor ik voetstappen de trap op komen. Great. Dat kan ik gebruiken. De deur zwaait open. ‘Wat heb je gedaan?’ Zegt mijn moeder woest. ‘Vraag ik één ding van je. Één ding. En wat doe je? Hè? Wat doe je?’ Ze komt dreigend op me af. ‘Je verpest het! Je verpest niet alleen je kans op een normaal leven. Nee, nee, nee. Je verpest meteen mijn leven, je vaders leven en dat van je broertjes. Dit was onze kans om hogerop te komen. Maar je hebt het verpest!’ Ze schreeuwt tegen me. Gek genoeg maakt het me aan het lachen. Ik weet niet wat ik heb. Ik grinnik waardoor de blik van mijn moeder nog furieuzer wordt. ‘Oh ja dit vind je grappig hè?’ Ze trekt me op van het bed en houdt mijn polsen stevig vast. ‘Ik snap wel waarom Harold je in elkaar slaat. Je bent een nietsnut.’ Met een duw beland ik weer op mijn bed. Ik kijk haar niet aan. Dat verdient ze niet. Ze had me nooit pijn gedaan, ten minste, fiesiek. Maar nu? Ik ben nooit bang voor haar geweest. Maar nu? Ze loopt met grote passen de kamer uit. Ik trek de grote koffer onder mijn bed vandaan. Gek genoeg had ik hem altijd klaar liggen. Alsof ik wist dat ik hem nodig zou hebben. Ik gooi snel de benodigde dingen erin. Boek, ondergoed, kleding, badkamerspulletjes en schoolboeken. Gek genoeg past alles. Maar hoe kom ik ongezien het huis uit?