085.

Een beetje beschaamd loop ik de woonkamer in. Alle jongens zijn inmiddels thuis gekomen. Harry werpt een snelle blik op mij voordat hij zich weer concentreert op lux.
"Heb je isa niet meegenomen? We moeten zo gaan" zegt hij ongeïnteresseerd. Lou is haar spullen nog aan het verzamelen in de badkamer maar blijkbaar denkt hij dus dat ik Lou ben. Zayn is de eerste die opkijkt als er geen reactie komt. Hij kijkt me met grote ogen aan wat er voor zorgt dat ook Niall zijn hoofd naar mij draait om te kijken wat er aan de hand is.
"Wow, je bent bijna onherkenbaar. Ik dacht ook even dat je Lou was door dat witte haar" zegt Niall verbaasd. De drie andere jongens draaien ook meteen hun hoofden naar mij toe en binnen een mum van tijd sta ik voor een groep jongens die me stamelend complimentjes geven. Alleen Harry zegt niks. Hij zit me alleen maar aan te staren alsof hij bevroren is.
"Harry, je kwijlt" fluistert Louis harder dan nodig in zijn oor waardoor hij wakker schrikt. Hij overhandigt lux aan een van de andere jongens en komt met een grijns op me af gelopen.
"Kom, we moeten vertrekken" fluistert hij en trekt me mee naar de gang.
"je ziet er prachtig uit” grijnst hij als we weer alleen zijn, de flirt in hem komt weer naar boven en nu ik niets terug kan zeggen word ik er alleen maar verlegen van. Hij lacht zachtjes als hij ziet dat mijn wangen rood aanlopen
“kom, je moet jezelf helaas wel verstoppen op de achterbank als je niet wil dat de pers je ziet” zegt hij een beetje beschaamd als we voor de auto staan maar ik haal alleen maar mijn schouders op voordat ik op de bijrijders stoel plaatsneem. Ik had zelf al voor de zekerheid een van mijn dikke vesten in mijn tas gepropt die ik snel aantrek zodat ik de muts ver over mijn hoofd kan trekken.
’we hoeven toch niet door de mensen heen te lopen he’ schrijf ik op het bordje dat sinds vanmiddag aan mij vast zit geplakt.
“Nee, ik kan zo achterom rijden en dan kan niemand ons zien” stelt hij me snel gerust.

De autorit duurde niet zo heel lang maar toch ben ik blij als Harry de sleutel uit het contact trekt. Het voelt nog steeds niet helemaal goed om buiten te zijn, de hele weg lang heb ik dan ook naar mijn handen gekeken.
"Wacht, ik wil je deur open maken" Harry snelt uit de auto en maakt mijn deur open. Als een echte gentleman steekt hij zijn hand uit en helpt me zonder moeite uit de auto. Mijn krukken tovert hij uit de achterbak zodat we naar de achteringang kunnen lopen. Zodra Harry de achterdeur opent komen we in een grote hectische warboel terecht. Geschrokken blijf ik stokstijf staan. Er rennen mensen om ons heen die allemaal druk praten. Er gebeurt veel te veel om mij heen en ik voel al weer meteen hoe ik in paniek begin te raken.
"Isa" mijn hoofd wordt vastgepakt door twee handen en ze dwingen me om omhoog te kijken. Bang sluit ik mijn ogen terwijl ik tril van de spanning die ik uitoefen op mijn armen. "Open je ogen, kijk me aan" zijn stem werkt kalmerend en automatisch doe ik wat hij zegt. Harry kijkt me met een glimlach aan en wrijft geruststellend met zijn duimen over mijn wangen.
"Deze mensen zijn gewoon aan het werk, ze hebben geen tijd om naar jou te kijken. We moeten wel nog een stukje lopen voordat we in een rustige kamer zijn" hij leunt zachtjes naar voren en drukt zijn lippen kort tegen mijn voorhoofd. Een trillerige zucht verlaat mijn mond en als hij weer voor me staat leun ik automatisch naar voren om mijn gezicht tegen zijn borst te verbergen. Op momenten als deze besef ik maar weer hoe afhankelijk ik ben geworden van hem in zo'n korte tijd. Hij krijgt met de kleinste gebaren voor elkaar wat normaal alleen Sjoerd voor elkaar kreeg. Zelfs mijn ex-vriendjes gaven me nooit zo'n afhankelijk, veilig en beschermend gevoel zoals Harry dat nu doet.