Chapter three

Mijn keel begint weer te branden. Waarom heb ik altijd deze honger? Ieder moment van de dag voel ik het. Het is nooit helemaal weg. Snel een mens zoeken om de honger te stillen is de oplossing. Ik kan ver kijken, maar er is hier geen enkel mens of auto te bespeuren. Ik ruik alleen maar dennen en gras, geen menselijke geur. Grrrr…de honger word te erg. Deze weg volgen en in een stad uitkomen met mensen is de oplossing. De geur van uitlaatgassen is het eerste wat ik ruik in de stad. En mensen veel mensen. Hmmm…ik kan niet zo maar iemand uit de meute trekken en leegzuigen. De steegjes zijn verlaten. Net op dat moment passeert iemand mij. Zonder na te denken grijp ik haar vast en trek ik haar mee de donkerte in, scheur haar nek open, een beetje slordig ik had zo'n honger dat ik er niet aandacht. Ik dump het leeggezogen lichaam in een container. Voldaan verlaat ik de stad. Dit moet stoppen, na iedere moord stapelt het schuldgevoel zich op. Bloed is het enigste waar ik nog voor leef. Dat wil ik niet. Ik moet er leren mee omgaan. Ik moet echt een medevampier vinden. Hoe komt het dat ik in al die tijd nog nooit een vampier heb gezien? Omdat ik te druk bezig was met bloed duh. Ik wil me bij een clan voegen. Maar waar vind ik ze? Hoe dom kan ik zijn. In Londen natuurlijk. Met al hun verhalen van Jack the ripper moeten daar toch vampiers zijn. In Malta is er nog nooit zo'n verhaal de ronde gedaan. Beter snel op een vliegtuig springen en naar London gaan. Ik trek het hier niet meer langer. In Luqa is er zeker een vliegveld. Eenmaal in het vliegveld, koop ik een reisticket naar london, hoe ik aan het geld kom? Stelen van de mensen dat ik leeg zuig, zij zijn er toch niets meer mee. Het is hier zo druk. Zoveel mensen. Nee, daar mag ik niet aan denken. Snel het vliegtuig opstappen en me proberen koest te houd. Naar buiten kijken de hele reis door zal helpen. Ja, dat moet lukken. De tijd gaat traag voor bij en de dorst begint weer te komen. Wat moet ik nu doen?