Chapter 29

Niall POV
Ik draai me nog een keer om, maar Anna loopt door dus ziet ze me niet meer. Jammer. Ze is echt een leuk meisje. Hoe oud zou ze zijn? Ik schat iets rond de 18? Eigenlijk ken ik haar nog niet eens deftig. Buiten haar naam weet ik niets. Daar moet ik de volgende keer dat ik haar zie toch werk van maken, beloof ik mezelf.

Ik werp een blik op mijn horloge. Waarom zou Lien me nu willen spreken? Het is midden in de nacht! Ik haal m’n schouders op en loop door. Nog 2 straten ben ik van de O2 arena verwijderd. Hee, dan kan ik Anna’s jas meteen meenemen, zodat ze naar Robin kan! Ik geef mezelf een schouderklopje voor het goede idee. Moest iemand me nu zien, zou hij denken van “Wat een rare jongen”. Raar zijn we allemaal bij 1D. Eindelijk kom ik aan bij de O2 arena. Ik sta stil en kijk om me heen. Waar is Lien? Ze zei toch dat ze hier al was? “Lien?” roep ik. Geen antwoord. “Lien!!” roep ik nu luider. “Lien! Kom op! Ik ben hier nu dus kom dan maar! Ik sta hier niet voor mijn plezier, moet je weten!” schreeuw ik nu. Waar is ze? Ik ben nu toch een beetje gefrustreerd. Ik bedoel, ze ontneemt me mijn moment met Anna, ze belt mij en noemt me dan nog eens dik, verplicht me dan om te komen en nu is ze hier niet! Ik weet’t niet hoor, maar… Op deze manier kan het niet langer. De volgende keer dat ik haar zie, zeg ik er iets over. En nu laat ik me niet inpalmen! Ik ga naar huis. Net als ik me omdraai, voel ik een hand op mijn schouder en draai ik me terug om. “Lien eindel-“ begin ik, maar zwijg dan direct. “Emma? Wat doe jij hier?” Ze grijnst. Die grijns staat me helemaal niet aan dus draai ik me om en wil weglopen. “Blijf” bitst ze. “Waarom?” bits ik terug. “Daarom” zegt ze en ze neemt iets uit haar broekzak. “Nee Emma nee!!” brul ik, terwijl ik een traan over mijn wang voel lopen. Nee, Niall, niet wenen, niet als zij het ziet. Het laatste wat ik voel is iets scherps in mijn buik, en dan niets meer.