III

Verschillende gedachten schoten door mijn hoofd terwijl ik naast Niall in de auto zat. Voornamelijk "wat als" vormde een vijand voor mijn bewustzijn. Wat als hij helemaal geen broer van Greg was maar een pedo die andere spelletjes met me wilde spelen? Wat als deze auto nu slipte door het gladde wegdek? Wat als Greg... er niet meer was? Wat als ik nu het portier opende en van deze vreemdeling wegvluchtte? Wat als, wat als, wat als...
"Kom je, schoonheid? We zijn er." De zachte woordkeuze deed me mijn vertrouwen in hem nog wat meer verliezen. Onwillekeurig stapte ik toch uit en volgde de blonde jongen.
"We zijn hier voor Greg." Zijn stem klonk zo zachtaardig. Hij sprak niet heel anders dan Greg. Zijn stem was ongeveer even diep, en hij klonk zelfs net zo vriendelijk.
"Greg Horan? Volgt U mij maar." De verpleegster begeleidde ons naar zijn kamer, waar hij roerloos op bed lag. Een buisje liep door zijn neus voor zuurstof. Links van hem stond een monitor, waarvan het onregelmatige gepiep me nerveus maakte. Bescheiden liep ik naar het bed toe en legde mijn handen om de ijzeren stang heen.
"Ik denk dat jullie twee maar beter afscheid van hem kunnen nemen, want er is een kans van 99 procent dat hij het niet gaat overleven."
Ik durfde niet op te kijken, maar de woorden drongen ook niet echt tot me door. Voorzichtig plantte ik een kusje op zijn ijskoude voorhoofd. Ik merkte hoe Niall achter me kwam staan. Zachtjes barstte ik in huilen uit. "Greg," jammerde ik. Ik hoorde aan de ademhaling van Niall dat ook hij zachtjes snikte. Onbewust draaide ik me naar hem om en trok hem in een stevige knuffel. Hij had de steun net zo hard nodig als ik. In eerste instantie leek hij een beetje onzeker, want zijn armen liet hij losjes rond mijn onderrug hangen. Later verstrakte hij zijn grip en legde zijn hoofd op mijn schouder.
"Het spijt me zo voor je." Meer dan dat kon ik niet uitbrengen. Ik was me er nu pas bewust van dat deze jongen zijn broer verloren had, wat misschien wel erger was dan de geliefde. Ik realiseerde me dat Greg het wel vaker over zijn jongere broertje had, en het was nooit anders dan positiviteit. Hij drukte me nog wat verder tegen zich aan. Zo dicht, dat ik me bijna ongemakkelijk begon te voelen. Ik kende hem nog maar net, en dan stond ik nu al zo innig met hem te omhelzen? Het was dat het Greg's broer was, en hij dus deels als familie voelde.
"Janet, ik wil niet verder zonder hem."
"Dat begrijp ik, Niall."
Mijn nek werd langzaam vochtig door zijn tranen. Hij bracht zijn hoofd terug en keek me aan met zijn helderblauwe ogen. Ze fonkelden door het traanvocht, en een steek in mijn borstkas volgde door het medelijden. Ik had Greg vaker zien huilen, maar op de een of andere manier kwelde Niall's tranen me meer. Niall bracht zijn hoofd langzaam korterbij het mijne en zenuwen gierden door mijn lichaam. Waar was hij mee bezig? Iets zei me hem los te laten en mijn rug naar hem toe te keren, maar dat kreeg ik gewoon niet voor elkaar. Ik stond er als bevroren in zijn armen. Zachtjes drukte hij zijn fluweelzachte lippen op de mijne. Eerst protesteerde ik niet, maar beantwoordde zijn lippen passioneel, tot ik me bewust werd waar ik mee bezig was. Ik kreunde afkeurend en probeerde mijn lippen van de zijne te halen. Ik bevrijdde me uit zijn grip en net op dat moment vulde een luidruchtig gepiep de kamer. Mijn blik schoot naar Greg's monitor, waar een witte streep mijn hart sneller deed kloppen. Ik stond hier bijna speeksel uit te wisselen met Greg's broer, die ik amper kende, terwijl mijn geliefde nog geen meter van mij vandaan lag te sterven. Hoe had ik me zo zwak op kunnen stellen? Gloednieuwe tranen sprongen in mijn ogen en ik zette het meteen op een lopen. Wat een verschrikkelijk mens was ik.
"Janet, het spijt me!" riep Niall me na, maar ik luisterde niet. Zijn kus tintelde nog steeds na op mijn lippen. Ik probeerde terug te herinneren waarom ik niet weigerde. Waarom stemde ik er zomaar mee in?