•09 Niall

Zo liep ik weer terug met Daniel. Mijn hoofd gebogen, bleef ik naar beneden kijken. Al snel voelde ik twee sterke armen om mij heen, ik kroop naar achter. Wie was hij? Ik herkende hem gewoon niet. Als een bang hertje ging ik achter Daniel staan. Hij deed me pijn soms, maar ik wist ten minste wie hij was. ''Niall.. Ken je me niet meer?'' Met grote ogen keek ik Daniel aan en begon ik te piepen. Weer een paniekaanval, ''Ga maar terug naar de slaapzaal.'' Ik knikte en liep weg. Wie was die jongen? Hoe wist hij mijn naam? Zoveel vragen, helaas zou ik ze nooit meer kunnen beantwoorden. Ik ging op mijn bed zitten, een stapelbed was het. Niemand wou bij mij slapen, dus sliep ik alleen. Ik was hier alleen, gelukkig maar. Ik liet me op me zij vallen en keek strak voor me uit. Wie waren nou die mensen, ik herkende de stem gewoon niet. Helemaal niks, het gezicht, de stem gewoon niet. Na wat geschreeuw te horen gekregen op de gang hoorde ik een deur. Daniel kwam binnen in de grote hal. Ik hoorde zijn stappen aan, 26 om precies te zijn. Al snel stond hij voor me. ''Het was niemand Niall, rust maar uit. Het waren gewoon wat rare mensen, vergeet ze maar. Je ziet ze nooit meer, ze gaan je geen pijn doen.'' Ik knikte, tot hoever het kon ten minste. Ik sloot mijn ogen en voelde me gelijk veiliger. De jongens, die mensen en de begeleiders konden mij nu geen pijn doen.