Hij

Zoveel dingen gebeurt, zoveel gevoelens op één moment. Zoveel meningen en oordelen. Zoveel woorden die verzwegen hadden moeten worden, zoveel leugens, zoveel pijn. Eén vraag; hoe gaat dit verder? Goeie vraag wanneer je niet eens begrijpt wat je nou precies wilt. Er zijn meer dan genoeg dingen die ik wil, maar op het moment dat je alles denkt voor elkaar te hebben, is er altijd dat klein detail, dat alles overhoop doet gooien. Ik wil zijn lippen, zijn hart, zijn herfstkleurige ogen waarin je zijn Aziatische kant kunt herkennen. Ik wil zijn handen, zijn hart, zijn lichaam. Ik wil zijn adem tegen mijn oor voelen, zijn lippen in mijn nek, zijn handen rond mijn middel. Ik wil zijn veiligheid om me heen, zijn warmte. Maar het allerliefst wil ik de enige zijn die dit alles wil, of tenminste, die dit alles krijgt. Ik wil niet dat zij zich hetzelfde voelt als ik me zou moeten voelen; geliefd door mijn wereld, mijn leven. Nooit voelde ik me, hoe hij me liet voelen. Zo speciaal, zo gewild... Zo gelukkig... Hij maakte alles kapot. En wanneer iets kapot is, kan het nooit in oude staat hersteld worden. Al verzorg je het met heel je hart, de littekens blijven zichtbaar. Een verkreukeld papier, een gebroken glas. Vertrouwen als een gum, na elke fout kleiner, totdat het laatste stukje op is. Alsof er een stuk van je hart op is. Zoveel dingen gebeurt, zoveel fouten, zoveel tranen, littekens, zoveel pijn. Leek onbreekbaar, bleek zo kwetsbaar. Onherstelbaar.