Roadtrip 2

Ik kom thuis en ik zie dat alle lichten uit zijn. Vraag me ook niet waarom want ik zou het ook niet weten. Ik doe de deur maar open en ik hoor ook dat niemand thuis is, vreemd. Ik loop verder naar de woonkamer en het is daar heel donker. Ik zoek de lichtknop en wanneer ik hem aan doe, springen er allemaal mensen in de lucht en zeggen ze keihard SUPRISEE. Ik schrik me dood en ik kijk weer rustig naar de woonkamer dat versierd is met ballonnen en slingers. Nu weet ik waarom ik met de hond moest lopen. Ze hebben een supriseparty voor me versierd. Ik zie mijn beste vriendinnen op me afkomen en ze geven me een groeepsknuffel. "Ik ga jullie zo missen" en ik voel dat er tranen over mijn wangen lopen. Iedereen zegt ook dat ze mij gaan missen. Ik ken ze al sinds mijn 12e en we zijn toen al een vriendinnen groep geweest. Ik laat ze los en ik loop naar mijn ouders. Ik geef ze ook een dikke knuffel en nu moet ik nog erger huilen. Ik ga maar een paar maanden weg maar ik heb het gevoel dat ik jaren weg ga. Ik zie dat er nog meer bekenden zijn zoals vrienden van school, familieleden en nog wat mensen uit mijn straat. Ik vind het echt leuk dat ze wat georganiseerd hebben speciaal voor mij. Ik kijk even de woonkamer rond en zie een grote taart ergens op een tafel staan. Boven op de taart staan een auto met daar bovenop weer de vlag van Amerika. Mijn moeder ziet dat ik naar de taart staar en ze loopt naar me toe. "Mooie taart hé" "Ja, echt heel mooi! Wie heeft hem gemaakt?" "Wij, bijna iedereen die hier staat hebben hem gemaakt" Er komt een grote glimlach op mijn gezicht en loop al naar de keuken om bordjes en messen op te halen om de taart te snijden. Iedereen heeft nu een stukje taart en we eten het nu ook op. "Bedankt voor de taart jongens!" Zeg ik tegen iedereen vrolijk. De muziek gaat aan en iedereen begint te dansen zelfs mijn opa en oma.

Na een uurtje gefeest te hebben loop ik naar de microfoon en wil een 'speech' houden. Iedereen kijkt mij aan en ik begin met vertellen. "Ik zal jullie zo erg missen. Ik beloof jullie om elke dag te bellen, nou ja niet iedereen omdat dat een beetje moeilijk is maar ik zal de meesten hier wel bellen en anders bellen jullie me maar" en iedereen begint te lachen. "Mijn grootste droom komt nu uit en daarvoor mag ik mijn ouders wel bedanken want hun hebben de vliegtickets voor me betaald. Ik mag ook Grace en Greyson bedanken want hun hebben de reis soort van uitgestippeld voor me. Echt, ik zal al jullie hier missen en daarom wil ik nu een grote groepsknuffel" Heel veel mensen komen op me af en geven een knuffel. Ja hoor, en ik krijg weer tranen in mijn ogen. Ik kijk even in het rond en zie best wel veel mensen nu met tranen in de ogen. Ik snap het niet, ik ben maar een paar maanden. Oke, ik snap het wel een paar maanden is best wel lang. Milow komt ook naar me toe en likt mijn voeten. Milow likt altijd mijn voeten en ik heb geen idee waarom. Ik buk en geef Milow ook nog een knuffel.