002 ~ Lucy Jong

'Schat, wakker worden. We zijn bij de trein aangekomen.' Zegt mijn moeder terwijl ze me zachtjes door elkaar heen schud om me wakker te krijgen.
'Wat de trein?' Vraag ik verbaasd, ik wrijf eens in mijn ogen. Waarschijnlijk heb ik het verkeerd verstaan.
'Ja, we zijn bij de trein.' Zegt me mijn moeder nog eens geduldig, ik zie mijn vader mijn weekendtas pakken. Opa en oma wonen niet zo ver weg dat ik met de trein moeten, ze wonen maar twee dorpen veder weg. Wacht, ik heb geslapen dan moeten we ver hebben gereden. Waar slaat dit nou weer op?
'Ik snap het niet.' Zeg ik verward. 'Opa en oma wonen twee dorpen veder, niet eens een kwartier rijden. En hoe kan ik in slaap vallen en uitgerust zijn in een kwartier slapen dat kan niet. Want het treinstation is drie kwartier tijden en niet een kwartier.' Roep ik boos naar mijn moeder toe.
'Ja, schat dat klopt.' Hoe kan ze zo kalm blijven. Ze weet meer, ze weet meer dan dat ik hier over weet. Ook al weet ik niet eens wat eraan de hand is.
'Wat is eraan de hand, ik heb het recht om het te weten'
'Ga even rustig zitten, schat. Dan kunnen we rustig praten.' Probeert mijn moeder me rustig te krijgen.
'Nee, geen schat en ook niet rustig zitten. Ik wil het nu weten.' Roep ik boos. Wat denkt ze wel? Mij eerst even leuk voorliegen en dan nu denken dat ik even rustig met haar ga praten of er niets aan de hand is?
'Niet zo'n toon slaan tegen je m-' Mijn vader stopt halverwege zijn zin. Hij slaakt een zucht en keert zich naar mijn moeder toe. 'Wie vertelt het?' Vraagt hij aan mijn moeder.
'Ik doe het wel' zucht ze, net als of het heel zwaar is om de waarheid te vertellen. Ik kijk haar boos, maar doordringend aan. Ik wil nu gewoon weten wat we op het treinstation doen. 'Ehm. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen.' Begint ze haar verhaal. Kom op, ze heeft dit kunnen voorbereiden, ik niet. Waarom is het dan zo moeilijk voor haar?
'Bij het begin lijkt me handig, want ik snap er geen zak van.' Merk ik droog op. Een zucht verlaat de mond van mijn moeder, ze kan zuchten wat ze wilt. Maar ik wil de waarheid weten voordat ik op de trein stap.
'Je bent een soort van geadopteerd.' Zegt ze bijna zo snel dat ik het niet versta. Eerst dacht ik ook dat ik het verkeerd verstond.
'WAT!' Roep ik uit. Langzaam dringt de waarheid tot me door. 'En daar kom je nu pas mee? Was het zo moeilijk om de waarheid tegen me te spreken, wat zijn jullie ook voor een stel pleegouders. Oh. Ik weet het al, de slechtste.' Roep ik boos. Ze kijkt me geschrokt aan, misschien ben ik te ver gegaan. Maar konden ze niet gewoon eerlijk tegen me zijn?
'Ga even rustig zitten, het zit ingewikkelder in elkaar dan je denkt.' Probeert ze me gerust te stellen. Ik werp haar nog een boze blik toe en ga zitten op een bankje. 'Dank je. Je bent niet echt geadopteerd. Ik heb een vriendin in Engeland die jou als kind kregen, maar door omstandigheden die er toen daar afspeelde kon ze het allemaal niet meer hebben. Maar je vader en ik konden geen kinderen krijgen, waardoor we je tijdelijk "adopteerde" daarna liep de tijd een beetje uit de hand. Nu gaan we samen met hun op wereldreis en-'
'Oh, waar moet ik dan heen? Stuur je me dan in mijn eentje naar Engeland toe en laat je het me daar gewoon lekker uitzoeken?' Vraag ik verontwaardig. Een zucht verlaat haar mond, maar het kan me niets schelen.
'Nee, je kunt tijdelijk bij een van haar zoons logeren tot ze weer terug zijn van hun wereldreis.'
'Dus mijn echte broer.' Vraag ik nu verbaasd. Het is allemaal zo vaag, tien minuten geleden had ik nog een heel normaal leven en nu? Nu niet meer.
'Ja, je echte broer. Schat sorry dat we het nooit eerder hebben verteld en-' Ze stopt midden in haar zin. 'Sorry.' mompelt ze. Ik krijg medelijden met haar. Ze kon er ook niets aan doen. Nee, ze kon er wel iets aan doen. Maar ik kan er nu niets aan veranderen, ik moet daar mijn leven opnieuw beginnen. Al mijn vriendinnen achterlaten dat is eigenlijk niet het ergste.
'Hoe heet hun zoon-' Ik stop en verbeter mezelf. 'Ik bedoel mijn broer.'



Wie denken jullie dat het is? Volgens mij niet een hele
Moeilijke vraag... lijkt mij.... maar ik weet hoe het
Verhaal verloopt.