OO3 - Please, Play With Me?

Harry Edward Styles.

Ik zwiepte wat met een honkbalknuppel in het rond. Ik probeerde telkens de bal op te gooien en meteen te slaan, maar het mislukte ieders keer.
"Louis, zou jij misschien de bal op willen gooien?" vroeg ik aan Louis, die in een tuinstoel een boek zat te lezen.
Hij keek met een veel te serieuze blik, dat ik moest lachen, op van zijn boek. Hij liet zich niet van zijn blik afbrengen door mijn geschater, en liet zijn ogen naar de bal glijden die nu ergens tussen het gras lag. Vervolgens schoten zijn kijkers terug naar mij. "En dan?"
"Dan... sla ik de bal." Ik grijnsde mijn tanden bloot en hoopte hem wat enthousiaster te krijgen.
Dat lukte echter niet want hij schudde achteloos zijn hoofd en las verder in zijn boek.
"Aah toe?" smeekte ik.
"Ik zie de 'fun' er niet van in," sprak hij zonder op te kijken uit zijn boek.
"Please?" probeerde ik nogmaals.
Zuchtend klapte hij zijn boek dicht, stond op, raapte de bal op en gooide deze naar mij waarna ik in één keer raak sloeg.
"Oooh, zag je dat Louis?!"
"Ik zag het." Hij liep weer terug naar zijn stoel, pakte zijn boek weer op en ging ongeïnteresseerd verder met lezen.
Ik zuchtte nu zelf ook uitgebreid. Waarom was dat kind toch zo levenloos? "Kom op, Louis, waarom speel je niet gewoon een potje met me?"
"Ik vind er niks aan." Daar was hij snel klaar mee.
Ik liet mezelf in het gras vallen en teleurgesteld keek ik voor me uit. Al snel irriteerde ik me aan het geluid van omslaande bladzijden. Ik stond op van mijn plek, pakte de honkbal en gooide deze in Louis' schoot, waardoor hij even een pijnlijk kreetje slaakte. "Harry!" Hij legde zijn boek weer aan de kant en gooide de bal met alle kracht mijn kant uit. Ik grijnsde en ging in de juiste positie staan met mijn honkbalknuppel. Ik raakte de honkbal precies goed, waardoor deze meters ver door de lucht vloog. Hij ging over het hek van de tuin heen, zo hard had ik geslagen.
"Woaaah!" kraaide ik enthousiast.
Louis milderde zijn blik; liet in plaats daarvan een scheve glimlach zien.
"Ik ga hem wel halen!" riep ik, en rende de tuin uit om de bal te halen.
"Wacht op mij!" riep hij me achterna, en kwam me de tuin uit gevolgd.
Hij was duidelijk sneller dan ik, en daarom beet ik op mijn lip om me meer in te spannen. Hij grijnsde uitdagend naar me en haalde me met gemak in. Uiteindelijk wist hij de bal eerder te pakken dan ik en hij juichte luid.
"Goed zo, Louis!" moedigde ik hem aan, blij dat hij eindelijk wat losser begon te worden en met me mee speelde. Vervolgens keek hij naar de honkbal en verstrakte zijn blik weer. "Dat was... leuk," mompelde hij en gooide de bal naar mij. Vervolgens liep hij in normale pas terug naar huis, waar hij weer in zijn stoel plofte en het boek weer zijn volledige aandacht opeiste. Zuchtend liet ik de bal daar in het gras vallen en liep het huis in.
"Wat is er, Harry?" vroeg Johanna oprecht bezorgd.
"Louis wilt niet met me honkballen," antwoordde ik nog steeds teleurgesteld.
"Louis is daar nogal koppig in, inderdaad," reageerde ze, ietwat nonchalant. "Hij heeft daar slechte ervaringen mee, Harry."