De rode Naga

Tussen de dichte bomen rende een wezen. Wapperende rode haren vlogen haar achterna. Ze kon het zweet ruiken van kinderen. Ze wist waar zij zich schuil houden. Het was niet ver meer. Voor de ochtend tussen de bomen zou komen, zou zij er zijn.

Romé keek rond door het mistige bos. De regen was gestopt, maar de dauw trok op.Met elke stap bleef modder vastplakken. Het was moeilijk om meer te zien zonder lawaai te maken. Er waren allemaal vreemde geluiden die haar aandacht trokken. Uilen krasten, muizen trippelden tussen de bladeren, allemaal geluiden die haar van het echte gevaar afleidden.
In een flits schoot er iets roods in haar ooghoek. Onmiddelijk draaide Romé zich om. Het was weg. Misschien had zij het zich verbeeld.
Ze keek nog een keer rond voordat zij terug zou lopen naar het kamp. Nee, niets. Dat betekende dat zij weer veilig verder kon slapen. Het zou wel door de vermoeidheid komen. Net op dat moment zweert zij dat zij het weer zag. Weer die rode... haren? Was het een mens? Romé besloot de confrontatie aan te gaan en liep er met gebogen hoofd op af. Ze duwde takjes opzij, maar weer, het was weg.
Ze had niet door dat er iemand achter haar stond. Pas toen zij zich omkeerde schrok zij. Voor haar stond een lijkbleke vrouw met ogen als bliksem en haren als vuur. Dat was het laatste wat zij zag voordat zij op de grond belandde en begon te gillen. De dame smoorde vlug het gegil. Maar de gil was al ontsnapt en trilde door heel het bos.
Denise schrok wakker van de gil. 'Wat was dat?', mompelde zij in zichzelf. Maar zij was te moe om deze moeilijke vraag te beantwoorden voordat haar hersenen zichzelf weer uitschakelden.

'Shit', mompelde de rode dame. Nu waren de anderen gewaarschuwd als zij in de buurt waren. Vannacht zal de buit dus tegen vallen. Één meisje, die gewoon verdwaald was hier en alle andere geuren verstoorde. Ze moest het er maar mee doen. Morgen zou zij de jongen wel leveren. De dame sloeg het meisje bewusteloos, zodat zij makkelijker mee te nemen was. Ook zou zij zo haar oren sparen van dat gegil, urgh, wat een vreselijk geluid maakten die mensenkinderen toch. De wereld zou een stuk beter af zijn zonder die mormels.
Maar misschien kon zij het meisje gebruiken als lokmiddel voor de jongen. Wie weet hadden zij wat en komt hij haar morgen zoeken. Dat zou een hoop werk besparen.