Chapter 28

Na 5 minuutjes supersnel gelopen te hebben kom ik eindelijk terug aan Niall zijn huis aan. Ik moet dringend iets aan mijn conditie doen. Misschien eens een keer aan Robin voorstellen op te gaan joggen? Robin. Zijn naam spookt door mijn hoofd. Zou hij al in slaap gevallen zijn? Zou hij ongerust zijn? Zou hij al veel keer gebeld hebben? Allemaal vragen waarop ik geen antwoord heb. Ik heb wel gezegd dat hij niet op mij moest wachten, maar toch… Ik werp een blik op mijn horloge en leid er uit af dat het al 2 uur is. 2 uur. Dan ben ik al… Even tellen… 5 uur weg van Robin. Al die tijd bij Niall. Niall. Bij de gedachte aan hem, verschijnt er al een brede glimlach op mijn gezicht. Hij is toch zo perfect!

Zelfverzekerd loop ik naar de voordeur en duw op de bel. Na een tijdje komt er eindelijk iemand opendoen. “Céline?” vraag ik zachtjes. Ze zucht. “Serieus? Ik ben Paulien. Liam heeft het je daarstraks toch gezegd. Wat doe je eigenlijk hier?” vraagt ze geïrriteerd. “Ik euh, ik… Eigenlijk-“ begin ik. “Wat doe je hier?” bitst ze. Rustig, meisje! wil ik zeggen. Maar doe het toch niet. “Is Céline of Carolien hier?” vraag ik dan maar. Ze werpt me een geïrriteerde blik toe en verdwijnt dan in de woonkamer. Je zou beter vragen, wat doet zij hier? Céline is Harry’s vriendinnetje en Carolien is dat van Zayn. Tine, denk ik dan, is dat van Louis dus eigenlijk is er geen enkele reden waarom zij hier zou moeten zijn. Misschien dat van Liam? Naaah, ze passen totaal niet bij elkaar. Terwijl ik daar zo in gedachten verzonken sta, heb ik niet door dat er 2 hyperactieve mensen voor mijn neus staan. Wie denk je dan toch? Céline en Carolien natuurlijk. “Heey!” roepen ze veel te luid. Ik sta maar een halve meter van hen af, hoor! Maar ik lach gewoon terug. “Yoow!” zeg ik. “Wat kom je hier doen?” vraagt Carolien nieuwsgierig. Ik geef hen een korte samenvatting waarna ze knikken. “Come in” glimlacht Céline. Ik knik naar haar en loop mee de woonkamer in. Daar gaat Céline meteen op Harry’s schoot zitten en Carolien op die van Zayn. Leuk. Sta ik hier zielig forever alone. Louis grijnst naar mij. “Jij mag altijd op mijn schoot komen zitten?” stelt hij voor. Ik kijk met een rood hoofd naar de grond en schud mijn hoofd. Met puppyogen kijkt hij me aan, waarna ik dan toch toestem. Die twinkeling in zijn ogen voorspelt niet veel goeds, maarja. “Wat doe je eigenlijk hier?” vraagt Zayn alsof hij me nu pas opmerkt. Hoe zou het ook kunnen. Hij zit de hele tijd klef te doen met Carolien. “Daar ben ik ook nieuwsgierig naar eigenlijk” klinkt het van de andere 2 jongens. Harry heeft me niet eens opgemerkt, waar ik toch even moet om grinniken. Weer geef ik hen een korte samenvatting, waarna het hun beurt is om te knikken. “Dus dan ga ik maar eens een matras halen in Niall zijn kamer hé” zeg ik tegen hen, waarna ik de woonkamer uitloop, de trap op. Niall. Niall. Niall. Mijn ogen zoeken zijn naam op een van de deuren. Daar. De achterste deur. Zonder kloppen loop ik binnen. Wie zou hier ook binnen moeten zijn? “Ah, eindelijk daar ben je” hoor ik een meisjesstem zeggen. Nee! is de laatste gedachte die door mijn hoofd gaat.