Was it really you?

Na mijn vertrouwelijke ronde door het ziekenhuis plofte ik neer op een stoel in de pauzeruimte. Allerlei gedachten dolden door mijn hoofd. Herinneringen die ik ver weg had gestopt kwamen weer bovendrijven en beelden die ik dahct vergeten te zijn zwerfden weer rond. Was het nou echt waar? Had ik nou echt bij Bill een paar meter vandaan gestaan? Als dat zo was had hij mij niet herkend. Met een zucht die ontsnapte schudde ik mijn hoofd. Plots hoorde ik achter mij mijn naam. "Rosalie?" Twijfelend stapte er een andere stagiaire naar binnen en ik knikte. "Wat is er Maja?" "Er wordt buiten naar je gevraagd." Door de spleet van de deur zag ik weer de jongen uit de lift staan. Als het echt zo was dat Bill hier was, moest dat Gustav wel zijn. Er was maar een mogelijkheid om duidelijkheid te krijgen en dat was hij. Hij was de enige die mij zo ver herkend had en die me aangesproken had. Toch nog wel twijfelend en trillend op mijn benen stond ik op en liep ik naar de gang toe. "Er is niets Maja, ik ben zo terug?." Gaf ik als antwoord op de vragende blik die op mij geworpen werd. Eindelijk kon ik het verdragen om mijn ogen op hem te richten. "Rosalie?" Ik knikte en wees naar een bespreekkamer tegenover. Hij liep voor me naar binnen en achter me sloot ik de deur. Aan mijn traanbuizen te voelen zou dit gesprek niet echt gemakkelijk worden. Terwijl hij plaats nam bleef ik nog even twijfelend staan, maar toen hij eenmaal zat nam ik ook plaats. Er brandden zoveel vragen op mijn lippen dat ik niet wist waar ik moest beginnen. Zachtjes beet ik op mijn lip en legden mijn handen op tafel. Bijna als herinnering pakte Gustav deze vast en kneep er zacht in.

het gesprek
"Ik weet dat het niet makkelijk voor je is dat we hier zijn. De jongens weten het nog niet dat jij hier werkt en hebben je niet herkend. Het is aan jou de keuze om te laten merken dat je hier bent als je nog iets met ons te maken wilt hebben." Ik knikte en hier was ik hem al heel dankbaar voor. Ik friemelde aan de ring die ik om mijn linker ringvinger had. Deze had ik ooit van Bill gehad toen we 2 jaar samen waren, maar ik heb hem nooit meer afgedaan. Alle jongens had ik altijd met hem vergeleken en er was bij mij dus nooit meer een nieuwe liefde gekomen. "Wat is er gebeurd? Waarom zijn jullie terug?" Daar begon de vragenstroom. Gelukkig had Gustav de tijd en gaf hij op alles antwoord. "We waren onderweg naar huis omdat we 3 maanden vakantie hebben. Mijn ouders wonen hier nog en daar wilden we dan blijven om oude vrienden op te zoeken. Vooral Bill.. Nouja je snapt wel wie hij op wou zoeken." de rest van zijn woorden verstomden toen hij mijn gezicht zag. er liep een traan over mijn wangen en ik kneep in zijn hand. "Georg wou oversteken naar het huis en werd daar aangereden door een personenauto." ik schudde mijn hoofd. Zielige georg. Bijna thuis en dan gebeurt er zoiets. Hij was al die tijd als een grote broer voor mij geweest.