~Chapter 4.2~

‘’You’re going to pay for this.’’

‘Moeder, laat Draco en mij gaan. U wilt toch zeker niet dat we falen?’
Louise wist dondersgoed dat dit een gemene manier was om haar zin te krijgen, maar zij en Draco moesten nu echt onder de klauwen van hun moeder uitkomen, anders zouden ze nooit meer de kans krijgen om terug te komen naar Diagon Alley.
‘Laat mij dan meegaan, kind, ik kan jullie helpen…’ De blik in haar moeders ogen was bijna niet te weerstaan, maar Louise wendde haar blik af en keek in plaats daarvan naar haar broer, die met een stalen gezicht naast haar stond en nu ook eindelijk zijn mond opentrok.
‘Moeder, u weet wat de Lord heeft gezegd. Geen hulp, daar zal hij achter komen.’
‘U kan onze boeken gaan kopen. We zullen binnen vijftien minuten terug zijn,’ voegde Louise daar nog aan toe.
Uiteindelijk liet moeder hen vertrekken en Draco en Louise beenden snel door Diagon Alley heen. Irritant genoeg bleef Draco maar om zich heen kijken om te zien of ze gevolgd werden.
‘Draco, stop daarmee. Zo vallen we zeker op, loop gewoon door,’ snauwde Louise zachtjes. Maar na een tijdje kon Louise zichzelf ook niet tegenhouden, ze was er namelijk heel zeker van dat ze stemmen en voetstappen achter zich hoorde. Ze keek gauw over haar schouder maar zag niks. Zodra ze de hoek om ging, Diagon Alley uit en Knockturn Alley in, keek ze nog eens over haar schouder. Ze zou toch zweren dat ze iets zag bewegen, al was het maar iets kleins.
Ze besloot dat het een rat was.
Draco hield de deur van Borgin and Burkes voor haar open en ze stapte naar binnen, op de voet gevolgd door haar broer. Mr Borgin hoorde de bel van de voordeur en kwam aangestrompeld vanachter een kast – precies de kast waar ze hier voor waren.
‘Goedenavond, mijn jongeheer en mevrouw Malfoy… Waar kan ik u deze avond mee van dienst zijn?’ vroeg hij beleefd, en hij boog diep voor hen. Louise vond dit een rare manier van doen maar Draco keek hier niet vreemd van op en ging meteen over op de stand van zaken.
‘Deze kast hier,’ zei hij, en hij wees op de kast waar Mr Borgin net achter vandaan kwam. ‘Ik heb er nog een van, maar hij doet het niet.’
‘Weet je hoe je hem kunt maken?’ vroeg Louise.
‘Er is een kans dat ik dat voor u kan doen, ja… Waarom neemt u hem niet mee naar mijn winkel?’
‘Dat gaat niet,’ antwoordde Draco. Louise zag dat hij geïrriteerd begon te raken. ‘Hij moet blijven waar hij is. Je moet me vertellen hoe ik het moet doen.’
‘Nou, zonder het te zien word dat een lastige taak… Misschien is het zelfs onmogelijk. Ik kan niets garanderen, jongeheer…’
‘Oh nee?’ snauwde Louise, en ze deed een dreigende stap in zijn richting. ‘Misschien brengt dit u op andere gedachten.’
Ze trok de mouw van haar linkerarm omhoog en liet de oude, lelijke man het teken op haar onderarm zien. Zijn blik schoot er meteen heen en zijn ogen werden groot, geschokt.
‘Als je iemand hierover verteld, zit je in de problemen. Ken je Fenrir Greyback? Hij is een goede vriend van de familie, en zal zo nu en dan hier langs komen om te kijken of je ons probleem genoeg aandacht geeft.’
Draco grijnsde breed en Louise trok haar mouw weer naar beneden.
‘Dat zal niet nodig zijn, mevrouw, -‘
‘Ik denk dat wij daarover beslissen,’ zei Louise met een sarcastische glimlach. ‘Wij gaan nu weer. Vergeet niet om die daar,’ – ze wees op de kast waar Mr Borgin vanachter verschenen was – ‘veilig te houden. We zullen hem later nodig hebben.’
‘Zou het niet beter zijn als u hem dan nu meeneemt?’
Draco rolde overdreven met zijn ogen en Louise probeerde niet te lachen om zijn geïrriteerde reactie. Die jongen kon ook niks verdragen.
‘Nee, natuurlijk niet, onnozele man. Hoe zou het eruit zien als we met dat ding over straat liepen? Zorg er nou maar gewoon voor dat je hem niet verkoopt.’
‘Zoals u wenst… meneer.’
Draco draaide zich abrupt om en verliet de winkel, op de voet gevolgd door Louise. Hij bleef maar sneller lopen en ze had moeite hem bij te houden. Ondertussen hoorde ze hem tegen zichzelf mompelen.
‘Irritante oude man, ik hoop voor hem dat hij luistert, anders stuur ik Greyback echt op hem af.’
Louise rolde met haar ogen en wilde net aan Draco vragen of hij langzamer kon lopen, toen ze iets achter zich hoorde. Draco merkte niet dat ze stil bleef staan en liep gewoon door, mopperend tegen zichzelf, terwijl zij zich omdraaide en naar een bepaald punt achter zich staarde. Daar, ze zag het weer. Het was geen rat, integendeel; het leek wel… een schoen.
‘Potter,’ gromde ze in zichzelf, en met grote passen liep ze richting de schoen. Net toen haar hand omhoog ging om te voelen waar de Invisibility Cloak precies zat, ging de deur van Borgin and Burkes open en kwam Hermione beledigd naar buiten. Net toen ze haar mond open deed om iets te zeggen, viel haar blik op Louise en werd ze plotseling muisstil.
‘Kijk eens wie we hier hebben,’ zei Louise met een grote onheilspellende grijns op haar gezicht, terwijl ze haar toverstok uit de zak van haar mantel haalde.
‘Hoe durven jullie mijn broer en mij te volgen en af te luisteren? Hier gaan jullie voor boeten.’
Ron en Harry kwamen ook tevoorschijn van onder de mantel en ze waren duidelijk verbaasd dat ze hen opgemerkt had.
‘Louise! We wilden niet- ik bedoel-‘ Ron begon wat onzinnige dingen te stamelen en Louise richtte haar toverstok als eerste op hem.
‘Hou je mond, Weasley,’ snauwde ze, en ze voelde een raar gevoel in haar onderbuik toen ze hem Verlamde. Potter en Granger stonden even versteld van haar actie maar kwamen gauw weer bij zinnen.
‘Louise! Waar ben je mee bezig?!’ riep Hermione luid, en Potter trok ook meteen zijn toverstok. Maar Louise was sneller, ze had geoefend. Ze was niet van plan zich door wie dan ook te laten verslaan, en nog voordat Harry zijn spreuk goed en wel had uitgesproken had ze ook hem Verlamd. Hermione was helemaal overstuur en rende op beide jongens af.
‘Hopelijk zal dit jullie leren, vieze, vuile bloedverraders.’
Met die woorden draaide Louise zich om en rende ze weg om haar broer in te halen.

‘Oh, Louise!’ riep haar moeder meteen toen Louise Flourish and Blotts binnen kwam. ‘Ik was al bang dat er iets gebeurd was.’
Louise glimlachte zo overtuigend mogelijk naar haar en schudde haar hoofd. ‘Geen zorgen, moeder, alles is goed. Ik werd afgeleid door… iets.’
Haar ogen schoten even naar haar broer, die haar blik opving en richting de deur knikte. Louise reageerde daarop met een kort knikje, waarna ze weer met een grote glimlach naar haar moeder keek.
‘Moeder, Draco en ik moeten even wat zaken bespreken. Als u ons even wilt excuseren.’

‘Waar was je, zus?’ vroeg Draco meteen zodra ze buiten gehoorafstand van iedereen waren. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en leunde nonchalant tegen de muur.
‘Ik heb geprobeerd om van wat ongedierte af te komen.’ Draco leek niet te begrijpen wat ze hiermee bedoelde, dus ze rolde met haar ogen voordat ze hem uitleg gaf. ‘We werden gevolgd, broer. Maar geen zorgen, ik heb korte metten met ze gemaakt.’